<$BlogRSDUrl$>

woensdag, december 31, 2003

Laatste dag! 

Het is de laatste dag van 2003. Een jaar wat toch wel een heel bewogen jaartje is gebleken voor mij. Maar hoe vervelend het jaar ook begonnen is (kwam uiteindelijk zonder baan te zitten), zo mooi heb ik het kunnen afsluiten (bruiloft van mijn zusje en 2 maandjes gebackpacked in Aziƫ). Terugkijkend is het een jaar geweest waarin ik veel geleerd heb. Maar ondanks dat ik het afgelopen jaar wijze lessen heb geleerd, hoop ik dat het volgend jaar wat rustiger zal zijn.....

maandag, december 29, 2003

2e gesprek 

Zojuist gebeld door Staffplanning. Geheel tegen mijn verwachting in, wil het bedrijf waar ik afgelopen woensdag een sollicitatiegesprek had, mij op een 2e gesprek hebben. Die afspraak staat nu dus op 9 januari a.s. Wordt vervolgd.....

zaterdag, december 27, 2003

Het zit er weer op! 

Zo! Dat hebben we ook weer achter de rug; de Kerstdagen. Niet dat ik er echt een hekel aan heb, maar ik ben altijd wel weer blij als het allemaal weer is geweest. Dit jaar heb ik het erg rustig aan gedaan. Ik ben natuurlijk een week voor de Kerst terug gekomen in Nederland en het heeft wel even geduurd voordat ik in de Kerststemming kwam. Het was natuurlijk even schakelen voor mij en ik had ook weinig zin om een paar dagen voor Kerst mijn hele huis te gaan versieren. Trouwens....mijn huis was toch nog rommelig; rugzak hier, stapel kledig daar, stapels met foto's op het bureau....Ik had geen eens plaats meer voor een Kerstboom.

Maar ik heb de dagen wel erg gezellig doorgebracht hoor! De eerste Kerstdag ben ik naar mijn zusje gereden (met een hele stapel foto's) en daar hebben we gezellig zitten kletsen en foto's gekeken; zij van mijn reis (was wel ff aanpoten want ik heb een kleine 1.100 foto's) en ik van hun bruiloft (supergave foto's!). Helaas moest ik wel zelf mijn eten koken (steengrillen...:-), maar het was gewoon heel relaxed!

De 2e Kerstdag ben ik naar een vriendin gegaan. Zij heeft een aantal jaar geleden de Kerstbrunch ingevoerd en dat is altijd erg gezellig. Het gezelschap dit jaar was erg internationaal en we hebben vreselijk gelachen en politiek (in)correcte gesprekken zitten voeren. De meest diverse onderwerpen werden met een behoorlijke knipoog besproken. Rond een uurtje of 4 'moesten we allemaal weer ophoepelen' en ben ik naar een andere vriendin gegaan, waar ik ook een hapje heb gegeten (geen 5-gangendiner gelukkig!). En zo kwam Kerst 2003 tot een einde. Nu nog even Oud & Nieuw overleven en dan hebben we het weer gehad voor een heel jaar....:-)

Oja, voor ik het vergeet. Mijn sollicitatiegesprek van afgelopen woensdag verliep heel erg goed. De HR manager is een hele aardige vent en ook de huidige management assistente (die dus vervangen moet gaan worden) is een leuke meid. Ik weet het alleen niet. Ik weet niet of het bedrijf wel bij mij past en je zit ook alleen op een kantoor, er is weinig tot geen telefoonverkeer en ik denk dat ik toch iets meer reuring om mij heen nodig heb. M.a.w., ik twijfel gewoon heel erg. Maar aan de andere kant, ik moet Staffplanning nog bellen en wie weet heeft het bedrijf wel besloten om niet met mij verder te gaan. Ik wacht het wel af; ik hoor het maandag wel...

woensdag, december 24, 2003

Foto's... 

Heb even lopen klooien (formaat aanpassen enzo), maar via de fotolink zijn een aantal foto's van mijn reis te bekijken.....

Solliciteren..... 

Gisteren gebeld door Staffplanning. Ze hadden mij tijdens de laatste week van mijn vakantie een e-mailtje gestuurd betreffende een vacature voor Management Assistent bij een bedrijf in de Meern. Het functieprofiel zag er goed uit en ze zouden mij gaan voorstellen bij het bedrijf. En gisteren werd ik dus gebeld met de mededeling dat ze mij graag op gesprek willen hebben. Dat is altijd prettig om te horen. Dus ik moet straks kijken of ik mijn haar een beetje fatsoenlijk in de plooi kan krijgen. Ik moet er om 2 uur zijn....dus duimen maar!

zondag, december 21, 2003

Favo nummer op dit moment.... 

'Sand in my shoes' van Dido ......

'zou het komen omdat ik in mijn schoenen ook nog zand heb zitten' dacht ze met weemoed.

Kreeg vandaag e-mail van Jean (die ik in Siem Reap heb leren kennen). Zij kan ook maar niet wennen aan het ijselijk koude New York en heeft heimwee naar Koh Pha Ngan......

zaterdag, december 20, 2003

Zoekwoorden 

Zomaar even een willekeurige greep uit de woorden waarmee men via de diverse zoekmachines op mijn bescheiden weblog terecht komt:

1 standjes 13.98%
2 oliepak 8.79%
3 singapore airlines overgewicht 7.91%
4 snorkel 4x4 7.12%
5 squattoilet 6.41%
6 hallo 6.07%
7 pirates of the carribean systeem 5.77%
8 viz zwemmen 4.67%
9 duikshop 4.20%
10 tuktuk afzetten bangkok 3.78%
11 regenpak 3.41%
12 reisbureau thailand koh samet hotel 3.06%
13 lobster nosejob 2.76%
14 importeur cadillac 2.76%
15 siem rap ticket price 2.76%
16 vergoeding werkgever bril 2.48%
17 hallo daar 2.23%
18 pathe arena pauze 2.01%
19 douane vacature 1.81%
20 foto's zonsopgang 1.63%
21 max taxfree new york 1.47%
22 bangkok airport taxfree 1.35%
23 pathe stadionweg 1.32%
24 jammie thong 1.19%
25 http://hallodaar.blogspot.com/ 1.07%

Overigens heb ik persoonlijk nog nooit van een 4x4 snorkel gehoord, maar als die bestaat dan is er ook vast een snorkel verkrijgbaar met 2 wielaandrijving! Of heeft die leuke duikinstructeur mij hier alles over verteld maar zat ik gewoon weer niet op te letten omdat ik alleen maar verlekkerd naar hem zat te kijken......hahaha....:-)

En wat ik mij nou moet voorstellen bij een lobster nosejob? is dat een kreeft die zojuist is geopereerd aan zijn neusje? Of is dat een operatie die wordt uitgevoerd bij een persoon waarbij hij/zij een neus krijgt aangemeten in de vorm van een kreeft?

Even wennen.... 

Vanmiddag even naar de kapper geweest. Was heel erg nodig, want mijn haar zag er niet uit (moest even wat grijs weg laten werken). Niet daar ik daar de afgelopen 2 maanden mee heb gezeten overigens; het interesseerde mij geen ene moer hoe mijn haar erbij hing. Meestal zat het in een staart of het zat onder een bandana.

Ook vanmiddag de foto's weggebracht. Dit had ik eigenlijk gisteren willen doen, maarja, toen heb ik dus de hele dag liggen pitten. Dinsdag kan ik ze weer ophalen. Omdat ik zoveel rolletjes had, heb ik gevraagd of er niet een speciale prijs gemaakt kon worden (tja, afdingen leer je wel daar in Thailand) en jahoor, ik krijg 10% korting en alles wordt gratis op cd-rom gezet! En nu maar wachten tot ik ze op kan halen! Overigens weet ik uit ervaring dat ik mijn foto's als ik ze de eerste keer zie, helemaal niet echt bijzonder vind. Dat komt omdat mijn eigen beleving nog vers in het geheugen ligt. En mijn eigen beleving is 3-dimensionaal en een foto is 2-dimensionaal. Maar ik weet ook, dat als ik uiteindelijk alle foto's heb ingeplakt (althans degene die mijn zeer strenge selectie overleven) en ik er later weer eens naar kijk, ik mijn foto's wel leuk vind!

En even for the record: wat een koud k....weer is het vandaag zeg! Ik heb volgens mij de hele dag koude voeten gehad. En dan te bedenken dat ik dikke sokken aan heb; 3 dagen geleden had ik nog slippers aan......

Weer thuis en in een winterslaap gevallen..... 

Woensdagavond om 10 uur 's avonds was het dan zover. Mijn reis huiswaarts begon en wel met een pick-up door een minibusje wat mij en een stel anderen naar het vliegveld zou brengen. Onderweg hadden we nog bijna een aanrijding; een geparkeerde auto schoot zomaar ineens de weg op en de chauffeur moest vol in de remmen. Gelukkig werkten de remmen prima en ook zat de bagage op het dak goed vastgesjord. Rond 11 uur werden wij gedropt bij het vliegveld en daar was het echt debiel druk. Maar bij de incheckbalie van China Airlines was het nog bijzonder rustig; er stonden slechts een handjevol mensen te wachten. Zelf kon ik daar niet zo mee zitten, want des te groter de kans dat ik een plaatsje bij de nooduitgang kon krijgen. Voor mij in de rij stond een Engels meisje en ik heb met haar staan kletsen totdat de incheckbalies opengingen. Zij had slechts 11 kilo bagage bij zich (!). Ik had daarentegen maar liefst ruim 26 kilo bij mij (maar dat kussen alleen weegt al 8 kilo!) maar dat mocht ik compenseren maar haar bagage. En wat ook heel prettig was, was dat er nog 1 plekje (!) vrij was bij de nooduitgang en dat werd dus mij plekje! En tja, als je eenmaal bent ingechecked dan begint het lange wachten. Taxfree shoppen had ik zo gedaan, van mijn laatste Baht heb ik nog een flesje CK gekocht (daar was ik nl. helemaal doorheen) en een broodje en wat te drinken en daarna ben ik maar naar de gate gelopen en heb ik een tijdje zitten lezen en een beetje zitten kletsen met wat andere passagiers. En toen was het om 2 uur eindelijk tijd om te gaan boarden. Mijn eerste blijdschap over mijn plaatsje bij de nooduitgang werd alleen iets minder toen ik zag dat mijn plaatsje was tussen 2 vrouwen. Nou is dat op zich niet zo'n probleem, maar het feit dat ze allebei een baby op schoot hadden, deed mij vrezen dat het weer net zou lawaaiig zou zijn als op de heenweg (toen zat in dezelfde rij een vrouw met 3 kleine kinderen, waarvan 2 het heel erg leuk vonden om een beetje de boel op stelten te zetten, waardoor Luusje niet echt aan haar nachtrust toekwam). Maar dat viel gelukkig alles mee. De ene vrouw had een andere plaats gevraagd en die kreeg ze ook en die andere baby pletterde meteen in slaap en dat was dus lekker rustig. Zelf ben ik ook in slaap gevallen; na het eten heb ik mijn stoel naar achteren gegooid en mijn ogen dichtgedaan en weg was ik om na zo'n 6 uurtjes weer eens wakker te worden. En ja, dan vlieg je al boven Turkije en dan duurt zo'n vlucht niet echt lang meer. Om precies half 9 's morgens zijn we geland in Amsterdam; ik ben dus weer thuis. Bij het verlaten van het vliegtuig merkte ik al meteen dat het hier achterlijk koud is. Tja, als je een graadje of 33 gewend bent en je staat ineens in een graadje of 4 dan is dat wel even behoorlijk omschakelen.

En dan maar eens kijken of de bagage ook is aangekomen. Bij de bagageband was het een drukte van jewelste. Er kwamen nl. 3 vluchten op dezelfde band binnen dus het was af en toe best wel dringen geblazen, maar na een minuutje of 20 kwamen mijn rugzak en kussen ook op de band. En aangezien ik niets had aan te geven (geen nepkleding, cd's, etc.), ging ik dus door de groene deur bij de douane. Nu had ik zo'n kledinghoes bij mij en een van die douaniers vroeg aan mij of ik kleding had laten maken. Ja dus, dat was nogal duidelijk gezien die hoes; ik ga natuurlijk niet mijn vuile afritsbroek in zo'n hoes vervoeren!!! Blijkt dus, dat als je kleding laat maken voor een bedrag van boven de 150 Euro per setje dat je daar belasting over moet betalen. Shit zeg. Had ik nou toch maar dat hele pak in mijn rugzak gepropt, dan was het niet zo overduidelijk geweest dat ik kleding had laten maken. Maar die man heeft mij uiteindelijk nog gematst en slechts over 1 pak is belasting geheven. Uiteindelijk is met die belasting erbij zo'n heel pak nog goedkoop, want inclusief belasting kan je hier in Nederland voor zo'n bedrag echt geen volledig pak op maat laten maken! Maar het zorgde wel voor een beetje oponthoud, maar eigenlijk kon ik er op dat moment niet echt mee zitten. Kom maar op met die rekening; ik betaal wel met mijn creditcard en zie de schade over een paar weken wel op mijn rekeningoverzicht.

Aan de andere kant van de douane stonden mijn zusje, haar man en mijn vader mij op te wachten. Was wel een ietsiepietsie emotioneel om ze weer even te zien en ook Jojo kwam me even gedag zeggen. Ze was er even tussenuitgeknepen op haar werk. Met zijn vijven zijn we even een bakkie koffie gaan doen en daarna zijn we naar mijn huis gegaan en is Jojo weer teruggegaan naar haar werk. Nu had ik wel mijn fleecevest aan (is winddicht tot -15 graden), maar ik vond het hier ijselijk koud en gelukkig had Jojo een extra jas meegenomen en daar was ik dan ook zeer dankbaar voor, want het is echt vreselijk koud hier! Ik wil weer terug naar Thailand, waar het lekker een graadje of 30 is! Thuiskomen was wel weer vreemd, maar ook wel weer heel erg vertrouwd. Mijn eigen spulletjes, etc. Bij mij thuis hebben we nog even wat gedronken en ik heb de inhoud van mijn rugzak door mijn huis verspreid en even wat anders aangetrokken. Daarna hebben mijn zus en zwager mij even afgezet bij de dealer waar mijn auto stond (tijdens mijn vakantie is het dak nl. overgespoten) en heb ik mijn auto'tje even opgehaald. Is namelijk wel zo handig, want dan kan ik daar mijn boodschappen in kwijt; ik heb nl. bar weinig in huis (de buuf had wel wat brood, melk en beleg gehaald, maar verders was de koelkast bijzonder leeg). Na de boodschappen te hebben gehaald, wat gerommeld in huis, een deel van de post (wat een achterlijke stapel) doorgenomen en een beetje wat mensen gebeld om te melden dat ik nu echt weer in het koude kikkerlandje ben.

Ik was best wel moe, maar als ik om 3 uur in de middag ga slapen, dan word ik natuurlijk 's avonds rond een uur of 12 weer wakker en dan ben ik de rest van de nacht weer wakker en dat is nou niet echt handig als je weer in het Nederlandse ritme moet terugkomen. Uiteindelijk ben ik rond half 11 naar bed gegaan om de volgende dag pas rond 8 uur 's avonds (!) wakker te worden. Ik heb dus de hele vrijdag liggen pitten, zo'n dikke 21 uur heb ik dus liggen slapen. Zou ik last hebben van een winterslaap? Ik werd tegen half 9 's avonds door een vriendin gebeld en ik vond al dat ze me zo vroeg belde, want het was nog donker. Maar toen bleek dus, dat het alweer donker was! Tsss...nouja, zeg. Ze had me al eerder gebeld, maar ik moet dus volledig knock-out zijn geweest, want ik heb geen telefoon gehoord. Nouja, ben ik in ieder geval lekker uitgerust. Ik heb rond 9 uur, maar even een 'ontbijtje' gemaakt en daarna een wasje gaan draaien en ik ben op de bank geploft en heb een beetje tv zitten kijken. Om half 12 ben ik naar bed gegaan en zowaar ik ben in slaap gevallen. Dat had ik alleen niet verwacht; ik had eerder verwacht dat ik dus de hele nacht wakker zou blijven. Echt lang geslapen heb ik niet. Om kwart voor 5 was ik al weer wakker...hhmmm.... in Angkor Wat was ik ook altijd rond die tijd op, alleen hier ben ik niet van plan om nu naar buiten te gaan en achterop een brommer te gaan zitten; veel te koud!!! Inmiddels zit er weer een was in de wasmachine en deze is bijna klaar. Ik ga zo maar eens douchen.....

woensdag, december 17, 2003

Overgewicht 

Ik vermoed dat ik een beetje overgewicht heb. Nee, niet ikzelf! Na die diarree van vorige week kan ik me niet voorstellen dat ik daar last van heb. Nee, mijn bagage is volgens mij iets aan de zware kant. Ik heb nl. zo'n kussen gekocht en die weegt maar liefst 8 kilo. Mijn rugzak schommelt zo rond de 18 schat ik, dus ik heb een dikke 6 kilo bagage teveel. Maar ik probeer dit gewoon in te checken en als ze moeilijk gaan doen, dan zeg ik gewoon dat ik tijdens deze reis 6 kilo ben afgevallen! Is toch een mooie oplossing...hahahaha.

Ik heb mij vanmiddag nog even laten masseren. Ditmaal een Thaise massage van maar liefst 2 uur en ze heeft wat aan mij lopen sjorren zeg. Af en toe dacht ik dat ze iets te hardhandig bezig was maar ze wist precies tot hoe ver ze kon gaan. Daarna lekker een beetje gelanterfanterd in de buurt. Ik had geen zin om nog iets te gaan bezichtigen en al helemaal geen tempel meer; ik heb de afgelopen 2 maanden genoeg tempels gezien, dus ik heb een beetje op een terras gehangen en nog een laatste keer over Kao San Road gelopen. Daar was het overigens een behoorlijke puinhoop want ze zijn daar nu een echte brede stoep aan het maken en dat gebeurt dus op zijn Thais: sommige stukken zij al af, dan worden er weer stukken overgeslagen, dan worden er weer stukken half afgemaakt en zitten er allemaal gaten in de grond. Gelukkig is Luus daar niet ingevallen, ik vind 1 gekneusde enkel in deze vakantie wel genoeg....

Mijn laatste dagje....:-( 

Gisteren heb ik helaas (snotter, snotter) Koh Pha Ngan moeten verlaten en dat vond ik echt helemaal niets. 10 dagen lang was hutje nummer 35 op 10-15 meter van het strand mijn 'thuis'. Mijn heel erg basic home, maar wel voorzien van een muskietennet, een douche en toilet. En het was toch wel vreemd om na 10 dagen eens niet uit de rugzak te hebben geleefd, diezelfde rugzak weer in te pakken. Maar het is niet anders. Wel zou ik zo weer teruggaan naar Koh Pha Ngan, en daar weer heerlijk een paar weekjes genieten van de rust en de laid back sfeer. Mijn laatste avond op Koh Pha Ngan heb ik doorgebracht met biertjes drinken met een stel Australische meiden (Emma en Christine) in een tent genaam Bio's. De eigenaar, Bio, heeft iets met Indianen en de tent hangt er dan ook vol mee, maar de muziek en de sfeer daar is super relaxed. Ook erg gelachen met die meiden, maar om 12 uur stortte ik echt helemaal in. Zo'n dagje duiken en daarna bieren, dat hakt er toch wel in.

De volgende ochtend (gistermorgen dus) hoefde ik mij gelukkig niet te haasten want mijn taxi naar Thong Sala, waar ik de boot naar Surathani zou pakken, zou pas om 10 uur vertrekken. Voor de laatste maal mijn standaard ontbijtje met muesli en yoghurt en fruit genomen en toen (enigzins met lood in mijn schoenen...uhh...lood in mijn slippers) mijn rugzak achterin de pick-up gezet. En weet je, op de dag dat ik weg ga ik het natuurlijk prompt hartstikke mooi weer! De rit naar Thong Sala verliep voorspoedig. Ik zat heel er ruim achterin de pick-up samen met een Engels meisje (ben haar naam alweer vergeten) en vanwege het lekkere weer begon zij nu te twijfelen of ze toch nog niet een paar dagen langer op Koh Pha Ngan zou blijven. Ik zou het wel weten als ik haar was! Samen hebben we nog even bij Yellow Cafe in Thong Sala wat gedronken. Zij besloot om te blijven en ik ben tegen 12 uur naar de pier gelopen, waar ik samen met 2 Australiers al kletsend op de boot zat te wachten. Deze was volgens Thaise begrippen op tijd (slechts een half uur te laat). Aangezien het lekker weer was, heb ik mijn rugzak op het dek gedropt en ben ik zelf ook op het dek gaan zitten, heb het laatste restje zonnecreme factor 16 uit het flesje geperst en heb mezelf daar mee ingesmeerd en ben toen lekker op het dek gaan liggen. Na een klein uurtje kwamen we aan in Koh Samui en ik dacht dat de boot al vol was, maar het is tenslotte Thailand hier, dus er kunnen altijd nog wel een paar mensen bij en dat gebeurde dus ook. Rond half 2 vertrok de boot weer en tegen 5 uur kwam de boot aan in Surathani, waar bussen en taxi's om al die mensen naar het station of vliegveld te brengen al klaar stonden. Ik dacht dat het vliegveld vlakbij zou zijn, maar het was nog een pittig endje rijden, een klein uurtje al met al. In de bus naar het vliegveld kennis gemaakt met Ingrid, een Duits meisje wat ook precies 2 maanden had gereisd en ook terug naar huis ging. In het vliegtuig zaten we naast elkaar. We hadden allebei een krant gepakt en daar las ik voor het eerst over dat ze Saddam hebben gevonden en ook dat in Bangkok een toerist is overvallen door een taxichauffeur en ernstig gewond is geraakt; zij was al het 2e slachtoffer. In Amsterdam wordt over het algemeen eerder de taxichauffeur overvallen dan zijn passagier. Dat zijn van die dingen die je eigenlijk niet wilt weten als je straks van het vliegveld een taxi moet nemen.... Maar gelukkig ik had een hele aardige taxichauffeur en buiten dat, ik had slecht 600 baht op zak, dus het was niet echt de moeite om mij te overvallen. Helaas had ik in het vliegtuig wel last van mijn rechteroor; die kreeg ik nl. niet geklaard. Gelukkig werd het verder niet echt pijnlijk, maar ik heb een paar uur rond gelopen met het gevoel alsof ik in een helm aan het praten was.

Enfin, tegen 9 uur gisterenavond kwam ik aan bij het oude vertrouwde guesthouse en het was maar goed dat ik had gereserveerd, want de hele toko zit vol. Ook lijkt het wel veel en veel drukker. In de straat waar het guesthouse is, zijn veel meer terrasjes dan een maand geleden, maar het hoogseizoen staat dan ook voor de deur.

Vandaag ga ik mijn kleding ophalen en mijn yogakussen. Ook ga ik nog even een massage doen en vanavond ga ik nog even op Kao San Road mijn laatste hebbedingetjes kopen + een tas want ik heb geen idee hoe ik al die 'rotzooi' allemaal mee ga nemen.....

maandag, december 15, 2003

Yes ik heb mijn Padi!!!!! 

Nou, het heeft even geduurd (maar gelukkig was ik meer dan een week op Koh Pha-Ngan) maar ik heb zojuist mijn Padi gehaald. Eerst zou ik gisteren mijn laatste 2 open water duiken gaan maken, maar een heftige verstopte neus (het water liep er uit!!!!) zorgde voor een kink in de kabel. Maar niet getreurd, want bij de pharmacie hier verkopen ze allemaal van die geweldige pilletjes en gisterenavond kon ik al weer ademhalen door mijn neusje en dat is toch wel erg prettig, want ik heb mijn neus namelijk nodig om mijn oren te kunnen klaren!

Gisteren dus een hangdagje gehad. Helaas was het weer bewolkt, maar de temperatuur is en blijft wel lekker rond de 30 graden. Beetje gehangen en gelezen (ik ben inmiddels in boek nummer 6 bezig).

Vanmorgen wel weer vroeg uit de veren want om half 8 zou de taxi vertrekken vanaf hier naar Thong Sala. En ik heb er nu eenmaal een hekel aan om op het allerlaatste moment te moeten haasten. Nee, ik ben om 7 uur eerst even een ontbijtje gaan eten op het strand (ook zo'n rotplek om te ontbijten hahahahaha). Helaas was de taxi laat. Het was de bedoeling dat de baas van Phangan Divers ons zou oppikken, maar die belde dat hij zich had verslapen en dat het dan nog minstens een uur zou duren, dus wij maar de taxi hier geronseld. Alleen die chauffeur moest eerst nog even wakker gemaakt worden. Was ie niet blij mee. Al met al slechts een half uurtje vertraging en dat is voor Thaise begrippen eigenlijk helemaal niets en het voordeel van te laat komen is dat de boot dan al klaar ligt en we dus meteen aan boord konden gaan. En ja hoor. Pelle was er ook weer. Wat is het toch een lekker gebakje om naar te kijken. Vandaag zou ik gaan duiken in een groepje met 4 students (2 Finnen (namen niet te onthouden), 1 Engelsman (Simon) en ik) en 2 instructeurs, Pelle en Ralf. En wat bleek, Ralf is Nederlands. Kon ik mijn Nederlands weer een beetje oefenen, maar de helft van de tijd sprak ik Engels met hem!!! Het was gewoon vreemd om weer in het Nederlands te communiceren. Ik betrap mezelf erop dat ik heel vaak ook in het Engels denk en onbewust dus in het Engels ga praten. Soms weet ik ook gewoon een woord niet in het Nederlands, maar wel in het Engels!

Maar we hadden het over duiken. Bij de eerste duik kreeg ik een van die Finse jongens toegewezen als Buddy, omdat hij ook aan zijn laatste 2 open water duiken bezig was. Ralf had die andere Finse jongen als buddy en Pelle ging met Simon diverse oefeningen doen. Via een lijn zijn wij afgedaald naar 10 meter. Dieper kon niet, want de bodem zat op 10 meter. Eerst was het plan om naar Sail Rock te gaan, waar ik vorige week ook mijn discovery duik heb gedaan, maar vanwege de hele hoge golven besloot de kapitein van de boot dat het verstandiger was om vlak bij een eilandje bij Kho Pha-Ngan te gaan duiken. Enfin, via die lijn ben ik heel rustig naar 10 meter afgedaald. Sommige mensen kunnen vrij snel naar beneden, maar ik neem liever de tijd om er zeker van te zijn dat ik mijn oren goed kan klaren. En omdat ik natuurlijk die snotneus had gehad, was ik bang dat ik helemaal niet zou kunnen klaren. Maar ik ging zonder problemen naar de 10 meter. Helaas was de 'viz' (visibility) belabberd; kon slechts 1,5 a 2 meter zien en binnen de kortse keren waren mij buddy en ik, de andere 4 al kwijt. Wij hebben even kort op de bodem gewacht of ze ons wellicht nog zouden vinden, maar dat was niet het geval, dus wij zijn maar langzaam omhoog gegaan en jahoor, de rest was ook al boven. Poging 2 dan maar. Weer rustig naar beneden en dit keer kon ik ze iets langer in de gaten houden, maar de viz was af en toe zo slechts dat als je met je ogen knipperde iemand alweer helemaal uit beeld was (en dat terwijl ik er zo ontzettend op gefixeerd was om die lekkere Pelle goed in beeld te houden..hahahaha). Dus wij weer naar boven. Poging 3. Bij deze 3e poging gingen wij zonder lijn naar beneden en mijn buddy wilde te snel en trok mij zowat naar beneden en dat terwijl ik nog geen tijd had gehad om fatsoenlijk mijn oren te klaren; ja dat werkt dan dus niet. Enfin, ik kwam dus niet naar beneden (ik moest er gewoon nog een paar kilo lood bij hebben!) en wij hebben rustig aan de oppervlakte gewacht tot de rest uiteindelijk bovenkwam. Die waren elkaar onderwater trouwens ook weer kwijtgeraakt....

Toen maar even teruggezwommen naar de boot en daar tanks gewisseld en gecontroleerd zodat alles alvast klaar stond voor de volgende duik. Daarna was het tijd voor lunch. Cola met een soort nasi. Rare combi, maar na zo'n duik gaat dat er wel in. Voor de volgende duik, kreeg ik Ralf als buddy toegewezen een aangezien hij assistant instructor is, ging samen duiken met hem een stuk gemakkelijker; hij was niet zo ongeduldig als die Finse gozer. We zijn weer via de lijn naar beneden gegaan en daar moesten wij even wachten omdat Pelle en Simon een aantal oefeningen moesten doen. Dus wij braaf wachten. Maar het ene moment zagen wij hun flippers nog (knalgroen) en het andere moment waren die dus helemaal uit het zicht verdwenen. Ralf en ik besloten om eerst maar even te wachten en jahoor, na een paar minuten doken ze weer op (leuke woordspeling trouwens, en helemaal zelf bedacht hahahaha). Daarna zijn wij met zijn allen fijn een stukje gaan zwemmen. Gelukkig was de viz op sommige stukken beter en kon je koraal zien en heb ik ook nog wat visje mogen bewonderen. Ter afsluiting van mijn duik moest ik nog 1 oefening doen....de out of air oefening. Eerst zijn we naar een diepte van 5 meter gegaan om daar even 3 minuten te wachten voordat we verder omhoog gingen. Daarna moest ik het out of air signaal geven en moest mijn buddy zijn reserve regulator (octopus) aan mij geven, zodat ik ook weer kon ademen (en tussendoor natuurlijk wel belletjes blijven blazen.....). Dat ging allemaal prima en daarna zijn wij rustig naar de oppervlakte gezwommen, weer teruggegaan naar de boot en daar heb ik mezelf weer aan boord gehesen. En net nu ik eraan begin te wennen om met zo'n loodzware zuurstoftank op mijn rug op een heen en weer schommelende boot te wandelen, ga ik (bijna) naar huis. Maar....ik heb toevallig wel even mijn Padi Open Water gehaald en ik ben eigenlijk best wel een beetje trots op mezelf. Ik ga dan ook zo een borrel halen om het te vieren.

Maar eerst nog even mijn vlucht voor 18 december confirmeren. Ik vertrek dus de 18de om 2.40 uur (lokale tijd) vanuit Bangkok met China Airlines (vluchtnummer CI65) en volgens mij is de geplande aankomsttijd in Amsterdam 9.30 uur (lokale tijd). Helemaal zeker weet ik dat niet, ik heb mijn ticket nl. nog even niet bij de hand (die ligt nl. nog even veilig in de kluis!!!).

En dan is het tijd voor......een borrel!!!!!

zaterdag, december 13, 2003

Lekker niksdoen 

De afgelopen 2 dagen heb ik doorgebracht met nietsdoen. Ten eerste omdat ik mijn 3de en 4de Open Water Duik nog niet heb kunnen maken omdat de boot niet voer (vanwege het weer) en ten 2e omdat lekker nietsdoen ook wel eens lekker is. Gewoon een beetje luieren, lezen, beetje met mensen kletsen en verder helemaal niet. Wel heb ik mijn plannen iets gewijzigd. Het oorspronkelijk plan was om op 14 december (morgen dus) te vertrekken naar Bangkok. Dat feest gaat niet door; ik blijf hier nl. nog 2 dagen en vertrek op 16 december naar BKK per vliegtuig (ja, ja, lekker luxe weer!!!). Die ochtend neem ik om 10 uur de taxi van Thong Nai Pan Noi naar Thong Sala en vandaaruit om 12 uur de boot naar Surathani (via Koh Samui) en dan vlieg ik geloof ik om 6 uur naar BKK. Het is hier zo relaxed en het idee om 3 hele dagen in BKK te zitten sprak me niet echt aan; dan zit ik liever nog 2 dagen hier op het strand!

Helaas is het weer heel wisselend. Het ene moment schijnt er een lekker zonnetje en het andere moment is het weer zwaar bewolkt en regelmatig komt het hier even met bakken naar beneden. Maar ik vind het zalig. De temperatuur blijft namelijk gewoon rond de 30 graden of het nu regent of niet. Ik ga zo nog even informeren of ik morgen wel kan duiken (m.a.w. of de boot vaart ja of nee) en voor de rest ga ik .....tja, lekker nietsdoen maar weer!!!

Ik kan nog niet echt wennen aan het idee dat ik over een paar dagen echt naar huis vlieg. De tijd hier is omgevlogen, maar ik ben zo blij dat ik er voor gekozen heb om deze reis te maken. Van deze beslissing heb ik absoluut geen spijt. Aan de ene kant wil ik helemaal niet naar huis (het is hier zo laid back) en aan de andere kant lijkt het mij ook weer zalig om in mijn eigen bedje te slapen en mijn eigen warme douche lijkt nu een geweldige luxe. Maar hier maak ik me niet druk over hoe mijn haar zit enzo en dat zal straks wel weer het geval zijn (zeker als ik sollicitatiegesprekken moet voeren). Ik heb trouwens zojuist een vacature gekregen per mail. Deze maar eens even goed doorlezen en kijken of het wat voor mij is. Jakkes, reality hits. Ik wil er nog even niet aan denken. Ik reageer wel als ik terug ben. Ik wil nu gewoon nog even van mijn laatste dagen aan het strand genieten......

donderdag, december 11, 2003

Alweer duiken 

En ja, het begint zo langzamerhand een beetje saai te worden (allesbehalve dat!!!), maar vandaag heb ik weer gedoken. En ja, om bij de boot en de pier te komen moest ik weer via de inmiddels erg bekende bergweg. Helaas kon ik vanmorgen niet uitslapen. Ten eerste moest ik vroeg op en ten tweede heeft het afgelopen nacht flink gespookt (lichte storm). Ook ben ik vannacht 2 keer wakker geworden omdat de golven met een vreselijk geweld en kabaal op het strand braken en ook zijn er 2 cocosnoten op mijn hutje gevallen (bewoonster is gelukkig ongedeerd gebleven....).

Maar om 7.30 was ik bij de duikshop en het krat met mijn spullen, BCD, flippers, snorkel, masker, etc. stond al klaar en 10 minuten later kwam de taxi (oftewel Saengtaw) ook. Na een uurtje stonden wij bij de pier en in de verte kwam de boot al aan. Zo druk het van de week was op de boot, zo rustig was het nu. Slechts 3 duikers (2 open water en 1 Advanced open water), 1 snorkelaar en 2 instructeurs. En wat voor instructeurs. Ja, je raad het al, van die instructeur met lekker gebouwde en gebruinde lijven, blonde lange haren en blauwe ogen. Volgens mij mag je hier alleen maar als duikinstructeur aan de gang als je aan dat profiel voldoet. Mijn instructeur voor vandaag was Pelle (uit Finland) en het was echt zo'n woest aantrekkelijke Viking (of kwamen die uit Noorwegen). Enfin, ik moet natuurlijk wel opletten op wat hij zegt en niet te verlekkerd naar hem kijken...hahahahaha.

Op weg naar de plek waar zou worden gedoken, hebben wij nog even doorgenomen welke oefeningen we allemaal zouden gaan doen, zowel onder water als aan de oppervlakte. Na deze briefing mijn wetsuit aangedaan en mijn spullen klaargezet (voor zover mogelijk), zuurstof gecontroleerd, kijken of alles wel werkt, etc. en daarna duurde het niet lang meer voordat we op de plek van bestemming waren. Samen met een Fransman, Pierre, en Pelle (wat is ie toch lekker om naar te kijken....o shit, ik moet wel uitkijken waar ik loop met zo'n tank op mijn rug....hahahahaha), ging ik het water in. Pierre was bezig aan zijn laatste duiken voor zijn open water; hij had al zijn oefeningen al gedaan, maar ik mocht dus flink oefenen in het water. Alles ging eigenlijk erg goed; zelfs mijn masker helemaal afdoen en onderwater weer opnieuw opdoen en klaren. En ik had ook niet zoveel last meer van mijn oren. Misschien kwam dat ook wel omdat ik van Pelle een pilletje had gekregen, wat speciaal is om je neusholten, etc. vrij te maken. En ik moet zeggen, dat hielp echt. Ik kon echt veel makkelijker klaren. Ik ben er ook inmiddels wel achter gekomen dat ik iemand ben die gewoon heel langzaam moet afdalen. Als ik te snel ga, dan werken mijn oren niet mee. Ga ik heel rustig naar beneden, dan heb ik genoeg tijd om mijn oren te klaren en aan de waterdruk te laten wennen.

Na de eerste duik (25 min. onderwater) zijn we weer aan oord geklommen en hebben we spullen afgedaan en tanks gewisseld voor de volgende duik en daarna zijn wij even gaan lunchen. Rijstprutje met kip en groenten; het zag er niet uit, maar het smaakte prima! En daarna weer het water in. Dit keer 35 minuten onderwater gebleven en daar allerlei oefeningen gedaan. Helaas was de visibility (shit, ik weet weer het Nederlandse woord even niet!) niet het je van het; ik kon mijn eigen flippers nog wel zien, maar veel verder ook niet. Waarschijnlijk kwam dat omdat het afgelopen nacht flink heeft gewaaid en geregend. Nouja. Leuk was het in ieder geval wel en inmiddels ben ik nog 2 duiken verwijderd van mijn Padi Open water Dive Certificaat. Misschien zelfs nog maar 1 duik, in geval mijn Discovery duik van van de week, ook meegeteld wordt. En dat ga ik dus morgen doen, weer duiken...hahahaha. Maar ik heb er wel zin in en ik merk dat ik me ook steeds meer op mijn gemak ga voelen onder water. En trouwens, boven water regent het toch, dus dan kan je net zo goed onder water zijn nietwaar......

Op het moment dat ik dit schrijf regent het ook weer, maar ik vind het heerlijk. Ik weet het, het klinkt vreemd, maar dit strandje hier is zo laid back, dat het mij echt niet interesseert of het nou regent. Ik vind het prima om in het restaurant hier te zitten, uit te kijken over de zee, een beetje te lezen, te kletsen met andere mensen, etc. Ik vind het zalig!!!!! Tuurlijk zou het prettig zijn als er een zonnetje schijnt, maar ook zonder zon vind ik het prima hier.

Ik zit er trouwens over te denken om nog 2 dagen langer te blijven en niet de 14de maar pas de 16de terug te gaan naar Bangkok. Even kijken of ik dat kan regelen (vast wel).

Trouwens een heel leuk stel tegengekomen hier. Andrew en Patricia, hij is Australier en zij is Ierse, maar woont al een paar jaar in Australie. En zij heeft een zesde zintuig en ziet regelmatig geesten, etc. Hebben we eergisteren een hele avond over zitten kletsen. Het is echt een hele leuke meid, vreselijk gelachen dus over al die geestenverhalen.....

Enfin, tot zover de update (ben ik zelf ook weer even bij). Ik heb begrepen dat Bea inmiddels weer oma is geworden, maar ik heb nog even niet doorgekregen hoe de kleine spruit heet!

Waterpoepen, 4x4 rijden en duiken 

Als je bovenstaande titel leest, denk je natuurlijk vast wat heeft dat nu allemaal in hemelsnaam met elkaar te maken. Op het eerste gezicht niets, maar als je het verhaal leest, heeft het alles met elkaar te maken.

Zoals al eerder gemeld, had ik nogal wat last van diarree. Ondanks dat ik een dagje ben gaan duiken (discovery diver) en toen had ik er niet echt last meer van, kwam het de dagen daarna in alle hevigheid terug. Echt een geval van continue waterpoepen. En neem maar van mij aan, echt vrolijk werd ik daar niet van. Uiteindelijk heb ik dus besloten om maar even naar het ziekenhuis op Koh Pha Ngan te gaan, want 4 dagen waterpoepen kan natuurlijk nooit gezond zijn. En om bij het ziekenhuis te komen, moest ik met de saengtaw (de lokale taxi hier) van Thong Nai Pan Noi naar Thong Sala. en zoals ook al eerder gemeld, die weg is grotendeels onverhard en gaat dwars over het eiland van oost naar west door de heuvels heen. Na een rit met flink veel hobbels (erg fijn als je aan de race bent, NOT), kwamen we na een dikke 3 kwartier in Thong Sala aan. Maar het ziekenhuis bleek nog een kleine 3 km verderop...:-). Gelukkig bood de taxichauffeur mij aan om mij daar even af te zetten. Zo gezegd zo gedaan en rond het middaguur zat ik in de wachtkamer bij de dokter. Mijn bloeddruk werd opgenomen (die was goed; ik had ook niet anders verwacht) en daarna kon ik naar de dokter. Na het hele probleem te hebben uitgelegd, kreeg ik van haar een antibioticakuurtje en wat pijnstillers. En ik moet zeggen - 2 dagen later - dat werkt prima. Omdat ik toch bij die dokter was en ik van mijn eigen huisarts maar steeds geen verklaring per fax had ontvangen of ik nu wel of niet mocht gaan duiken na mijn 'nosejob' van vorig jaar, heeft zij mij ook nog verder onderzocht en op mijn diarree na (maar dat is van voorbije aard) heeft zij mij gezond bevonden en een verklaring afgegeven die ik bij de duikschool kon afgeven. Ook deze rekening was weer bizar laag. Voor een consult, verpleegstersservice, medicijnen, verklaring, etc., was ik dit keer iets meer dan 500 baht kwijt (!).

Maar ik moest natuurlijk ook weer terug naar Thong Sala om vandaaruit de taxi terug te pakken naar Thong Nai Pan Noi. Ik liep van het ziekenhuis naar de doorgaande weg en toen stopte er een auto naast mij en de bestuurder (een hele aardige Thaise meneer) vroeg waar ik heen moest. En aangezien hij naar Haad Rin moest en toch lang Thong Sala kwam, was hij zo vriendelijk om mij daar af te zetten. Daar aangekomen op zoek naar een taxi richting Nai Pan Noi. Maar omdat ze vaak wachten tot de boten aankomen, kon het nog wel eens eventjes gaan duren. Echter, ineens kreeg ik een Saengtaw in de smiezen waar al een man of 5 inzat en die volgens mij mijn kant uitging. En ja hoor, dat klopte. Zij zaten nog te wachten op minimaal 1 passagier. Dus nadat ik was ingestapt, konden wij mteen vertrekken. Dat was dus weer een fijn ritje terug via de heuvels. En omdat het de afgelopen dagen lekker regenachtig weer is/is geweest, is deze weg rijden achterin een pick-up een heel avontuur. Maar rond een uur op 3 was ik uiteindelijk weer terug in Nai Pan Noi. De rest van die middag heb ik besteed aan het lezen van mijn duikboek, want voor de volgende dag stond een duik gepland en dan is het wel zo handig om een beetje voorbereid te zijn. Dinsdagavond, tijdens het eten, kwam Mut (de duikinstructeur van de duikshop hier) binnenwandelen met het nieuws dat ik woensdag niet om 7.30 uur zou vertrekken, maar pas om 10 uur. Dat is natuurlijk altijd prettig om te horen.

Woensdagmorgen kon ik dus lekker uitslapen, maar ik was (natuurlijk) weer rond 6 uur, half zeven wakker. Nu ben ik 's avonds ook zo moe, dat ik het amper 10 uur zie worden; komt vast van die zeelucht. Het bleek echter wel flink te hebben gespookt die nacht en toen ik aan het ontbijt zat kwam het even keihard naar beneden en de golven waren 2 tot 3 keer zo hoog als de dag ervoor. Ook het strand was zo goed als verdwenen. Maar niet getreurd dat het bewolkt was en het af en toe flink regent, want ik heb toch duikles.

Om 10 uur heb ik mij gemeld bij de duikshop, maar mijn taxi was wat verlaat. Tegen half elf kwam mijn taxi dan en ik plaats van een 2WD toyota (die Saengtaw's zijn bijna allemaal Toyota's, kwam er dit keer een heuse Mitsu L200. Dat ritje door de heuvels en door de modder zou dus een eitje worden dit keer. Mijn chauffeur was dit keer Trondstan (of zoiets), een duikinstructeur uit Oostenrijk. Ook al weer zo lekker gebakje; halflang haar, vreselijk bruin en van die stralend blauwe kijkers. Erg lekker om naar te kijken dus. Alleen hij bleek uiteindelijk niet mijn instructeur voor die dag te zijn, maar dat zou Gert zijn. En die ken ik al van mijn Discovery Dive. Eerst ben ik met Trondstan naar de duikshop in Haad Rin gereden. Daar hebben wij Gert (ook al zo'n langharig exemplaar met blauwe ogen) en nog 3 andere studenten (Nieuw Zeelanders) opgepikt en toen zijn we naar Had Yao gereden, omdat daar een zwembad is waar we kunnen duiken (nouja, duiken! Het is iets meer dan 2 meter diep!). Overigens hadden wij in Haad Rin al onze duikspullen al klaargezet/-gemaakt voor zover mogelijk. Je gaat natuurlijk niet met een tank achterop je rug en je masker op, achterin een pickup zitten. Zou wel een grappig gezicht zijn overigens...hahahahaha. Maar ik zou waarschijnlijk bij de eerste bocht al uit de auto kieperen, want zo gewichtloos als zo'n zuurstoftank in het water is, zo zwaar is zo'n kreng uit het water.

In Had Yao aangekomen wetsuit aangetrokken, bcd's met tanks aangedaan, flippers aan en hup het water in. Daar allerlei oefeningen gedaan met de regulators, bcd uit en aan, masker klaren, masker onderwater af en weer opzetten, etc. Alleen dat masker onderwater af doen, dat vind ik maar niets. Ik krijg dan meteen de neiging om door mijn neus te gaan ademen en dat gaat wat lastig onderwater; ik verslikte mij dus ook, maar het mooie van zo'n regulator (ik weet even het Nederlandse woord niet hiervoor) is dat je er gewoon in kunt hoesten (als het moet kun je er onderwater zelfs in kotsen, maar hopelijk komt het zover niet). Na een middagje met allemaal dit soort oefeningetjes doen, was het mooi geweest. Niet alle oefeningen gingen zoals ik het graag had gewild, maar volgens Gert had ik het prima gedaan. Na alle spullen, tanks, etc. weer in de auto te hebben geladen, werden eerst de 3 andere studenten weggebracht. Inmiddels was het al gaan schemeren en dat betekende dus, dan wij de inmiddels o zo bekende dirt road dus in het donker moesten gaan rijden en om het nog extra spannend te maken, begon het af en toe ook nog lekker te regenen. Maar dit keer zat ik gelukkig niet achterin een Saengtaw o.i.d., maar heerlijk comfortabel voorin (wel mijn gordeltje om overigens, want ik was niet van plan om met mijn koppie tegen de voorruit te stoten). Na dik een uur rijden waren wij dan eindelijk in Nai Pan Noi. Pfff....ik was wel even flink door elkaar geschud, maar een avontuurlijk ritje was het wel, en dan moet je je ook nog bedenken dat er 5 zuurstoftanks achterin lagen...... Bij de duikshop aangekomen even gevraagd wat het plan voor donderdag zou zijn en ik zou dus de boot op gaan voor 2 open water dives. Ik ben benieuwd.....

maandag, december 08, 2003

Vissen en oren klaren (2) 

Zo, ben ik weer. Er ging even wat mis met de verbinding hier, maar gelukkig had ik dit keer alles al opgeslagen! Waar was ik, oja. Na diverse basic oefeningen te hebben gedaan zijn we uiteindelijk langzaam naar beneden gegaan. Behalve Gert was er nog een instructeur bij, Jeremy en omdat ik zo relaxed was en Ulrike en Jeanette zo nerveus ging ik met Jeremy verder en zij gingen verder met Gert. Was echt heel gaaf. Sail Rock is een rots die bijna recht in het water staat en langs de rotswand zwemmen vissen en zit allerlei koraal. Ik zag zelfs een paar baracuda's.... Uiteindelijk zijn wij zo'n 45 minuten onder geweest en 12 meter diep gegaan. Dat was echt super.

Terug aan boord stond er een lunch op ons te wachten (rijst, groentenprutje en fruit). Ik had niet echt veel honger, maar je moet toch eten, want duiken kost behoorlijk wat energie (zeker als je onervaren bent). Jeanette voelde zich niet echt lekker en moest uiteindelijk overgeven. Ulrike had nergens last van en ik ook niet. Maar toen we zo goed als klaar waren voor onze 2e duik werd Ulrike ook niet lekker, en ja hoor, ook zij moest overgeven. Maar volgens de instructeurs gebeurt dat heel regelmatig. En nee, ik moet jullie teleurstellen. Ik ben niet over mijn nek gegaan. Doe mij een lol zeg, ik had al genoeg ellende met mijn darmen gehad. Bij de 2e duik kreeg ik alleen mijn rechteroor niet geklaard. Ik kwam tot een meter of 5, 6 diep en als ik dieper ging wilde mijn rechteroor gewoon niet meewerken. Dat was wel balen, maar doorgaan is vragen om ellende. Ik heb mijn 2e duik dus vroegtijdig moeten afbreken...:-( Maar ondanks dat heb ik wel een hele leuke dag gehad. En ik heb besloten om toch mijn Padi te gaan halen.

Gisterenavond kreeg ik ineens weer last van buikkrampen...Ik zou toch niet weer...??? En ja hoor, weer diarree. Maar gelukkig waren de krampen dit keer niet zo heftig als van de week. En het heeft mij ook niet de hele nacht opgehouden. Dus nog maar weer even een paar diarreeremmers erin en de zakjes ORS komen op deze manier ook wel op.

Na een nachtje heerlijk te hebben geslapen in mijn hutje (van duiken word je namelijk best wel moe), kon ik vanmorgen heerlijk uitslapen. De duiktheorieles begon nl. pas om 10 uur. Ik kon dus even lekker rustig een ontbijtje nemen al uitkijkend over zee (wat is het vervelend toeven hier!!!). De theorie is best wel veel. Echt ingewikkeld is het niet (tot nu toe), maar soms is het wel eens lastig omdat het in het Engels is en van sommige woorden heb ik echt geen idee wat het betekent. Maar ik heb mij er aardig door heen geslagen vind ik. Om een uur of 3 was de les over en morgen heb ik weer een hoop leeswerk te doen. Morgen is de duikshop namelijk gesloten. Dat is namelijk de dag na de full moon party en dan wordt er niet gedoken (het is namelijk te vaak gebeurt dat leerlingen nog half bezopen voor de theorieles komen of nog erger, dat ze met een flinke kater willen gaan duiken!).

En over full moon party gesproken. Ik ga dus niet! Wat, zal iedereen denken. Ja, ik ga dus niet. Ten eerste: ik zit helemaal aan de andere kant van het eiland, ten tweede; die dirtroad er naar toe is overdag al een heel avontuur maar ik moet er niet aan denken om 's nachts in het pikkedonker achterin een open laadbakkie met bankjes die weg te nemen; ten derde; ik heb ook niet echt veel zin en ten vierde: ik heb nog steeds wat last van mijn darmen en ten vijfde: als ik overmorgen ga duiken kan ik toch niet te veel drinken. Of ik het erg vind dat ik de full moon party mis. Wel nee. Ik ben niet bewust naar Koh Pha Ngan gegaan voor deze party, heb kwam toevallig zou uit. En als ik de locals hoor is het af en toe een zooitje en is de lol er wel af; kwamen er een paar jaar geleden nog een paar duizend mensen; tegenwoordig komt er 20-duizend man op af. Das mij iets te veel. Ik hou niet van zulke massa's mensen. Maar ik vermaak mij verder prima....enne, ik heb morgenochtend het strand grotendeels voor mezelf (als de rest zijn roes ligt uit te slapen)...hahahaha.....

Vissen en oren klaren 

Daar ben ik weer. En ik voel mij gelukkig alweer een stuk beter. Zo goed als geen buikkrampen meer en niet meer een elk-uur-naar-de-wc-abonnement. Ik voelde mij zelfs zo goed dat ik gisteren ben meegegaan op de boot voor de zgn. Discovery Dive. En dat betekende vroeg op, want de taxi naar de pier vertrok om half 8. Dus weer over die onverharde weg door de bergen. Ik zag wel een beetje op tegen de rit, maar deze chauffeur reed een stuk rustiger, gelukkig. Achterin gezeten was het dit keer dan ook prima te doen. Het groepje wat vanaf Ao Thong Nai Pan Noi Beach naar de pier ging bestond uit Mut (een van de duikinstructeurs), Marc en Ali (2 Amerikanen die voor een fundive gingen), Max en ??? (2 Duitsers die voor hun laatste duik gingen om hun Padi te halen, Markus en Ulrike (een Duits stel: hij ging voor een fundive en zij ging ook voor een discovery dive) en ondergetekende zelf. Na een drie kwartier kwamen wij bij de pier van Thong Sala. En onze timing was erg goed, want de boot kwam net aanvaren. Wij onz spullen aan boord gebracht en daarna gingen wij op weg naar Sail Rock. Dit is een rots die ligt tussen Koh Pha Ngan en Koh Tao en waar het mooi duiken is (dat wordt ons verteld). Op de boot krijgen wij eerst een ontbijtje; heel simpel: bananen en noodlesoup! Aparte combi! Daarna werden de groepjes apart genomen; degenen die voor padi gingen en degene die voor discovery gingen. Ons groepje bestond uit 3 personen, Ulrike, Jeanette en ikzelf en onze instructeur was Gert (net 4 dagen geleden over komen vliegen uit Duitsland). En wat is dat toch met duikinstructeurs en skileraren etc. Ze zijn altijd erg appetijtelijk om naar te kijken, maar ik moet natuurlijk wel opletten op wat ie allemaal te vertellen heeft...hahahaha. Na het invullen van de formulieren, instructie, uitleg van materialen etc. hebben we nog een half uurtje voordat wij bij Sail Rock aankomen. Daar hijsen we ons in onze wetsuits. God wat een gedoe om er in te komen, maar die van mij bleek dan ook de verkeerde maat. Tja en Luusje in een te klein wetsuitje hijsen, dat gaat niet lukken, maar gelukkig was er nog wel eentje in mijn maat beschikbaar. Na mezelf daar in te hebben gepropt (die dingen moeten natuurlijk strak zitten) was het tijd om het duikvest met zuurstoftank om te hijsen. Nou is zo'n vest (of BCD zoals dat officieel heet) opzich niet zwaar maar als je dan opstaat dan merk je dat zo'n zuurstoftank niet echt ligt is en daarmee rondlopen op een boot die af en toe lekker op de golven deint is een sport op zich. Maar uiteindelijk heb ik het toch naar het achterdek weten te maken, daar heb ik mijn flippers aangedaan, mijn masker schoongespoeld en hup het water ingesprongen. Ulrike, Jeanette en ik zijn toen naar een boei gezwommen en vandaar uit zouden wij naar beneden gaan. Een kleine meter onder water moesten wij de basics een paar keer oefenen: masker klaren, respirator uit je mond en dan belletjes blijven blazen (want je mag nooit je adem inhouden als je duikt!), etc.

zaterdag, december 06, 2003

Als een vaatdoekje 

Momenteel zit ik in een resort in het noordoosten van Koh Pha Ngan. Dat klinkt heel luxe, maar een verzameling bamboehutjes vlak bij het strand wordt hier al snel gebombardeerd tot resort. Het was trouwens nog wel een hele onderneming om hier te komen. Allereerst natuurlijk ben ik met de ferry van Koh Samui naar Koh Pha Ngan gevaren. Toen ik werd opgehaald met de saengtaw (soort pickup) van het hotel naar de pier begon het zachtjes te regenen (dat had ik helemaal niet besteld!!!!!) en toen ik uiteindelijk op de pier liep met mijn rugzakje achterop barste de hemel open en kwam ik dus als een verzopen kat aan boord. Alleen ik had mijn regenhoes niet over mijn rugzak (die zat namelijk in mijn rugzak, erg slim van mij!). Nu is ie wel een beetje waterafstotend, maar tegen zo'n regenbui is ie ook niet opgewassen dus een deel van de inhoud zou wel nat zijn geworden. Enfin, een uurtje later en alweer redelijk opgedroogd kwam ik dus aan op Koh Pha Ngan. Daar met de Saengtaw naar Songh Tala (de 'hoofdstad' van Koh Pha Ngan) en daar over gestapt in een 4x4 pick-up. Gezeten in de achterbak met een regenjasje aan gingen wij (2 italianen, 2 Canadeze en ik) op weg naar Ao Thong Pan Nai Yai, het strand waar het resort zich bevindt. En dat ritje werd een waar avontuur want de weg door de heuvels is nl. voor het overgrote deel niet geasfalteerd; het is een dirtroad en dat betekende dus dat we die 4 wielaandrijving hard nodig hadden. Na een ritje van ongever 45 minuten achterin de pickup en met af en toe een flinke regenbui kwamen wij dan eindelijk aan. Ik was echt behoorlijk door elkaar geschud, maar Paan Banpuri maakt alles goed. Allemaal leuke bamboehutjes vlak bij het strand omgeven door een leuke tuin. Ze hadden gelukkig nog hutjes vrij en inmiddels heb ik mijn intrek genomen in hutje nr. 35. Alles is zonder aircon, maar er zit een riante fan in en er hangt een heel groot muskietennet. Prima plekje dus om een paar dagen te vertoeven.

Wat alleen iets minder prettig is, is dat ik gisterenavond wat buikkrampen kreeg en niet een klein beetje ook. Uiteindelijk ben ik de hele nacht aan het spoken geweest want ik ben heftig aan de diarree. Ik zal wel iets verkeerd gegeten hebben, alleen aan die wetenschap heb ik nu niet zoveel. Ik heb tussendoor wel wat geslapen, maar als je contant hevige buikkrampen hebt en naar het toilet moet, dan wordt je niet echt uitgeslapen wakker. Vanmorgen maar even ontbeten met alleen toast en een bakkie thee; ik waag mij even niet aan wat anders. Eerst moet alles in de buik weer een beetje rustig worden.

Vanwege die o zo fijne diarree viel mijn plan om vandaag te beginnen met mijn duikcursus in het water. Ook mijn huisarts heeft niet echt meegeholpen. Voordat je begint met duiken, moet je een hele vragenlijst invullen. Een van die vragen is of ik ooit een operatie aan mijn sinusses heb gehad. Nu heb ik vorig jaar een septumcorrectie gehad omdat ik altijd zo veel last had van sinusontstekingen. Ik kon of terug naar Samui om daar een dokter te consulteren of mijn eigen huisarts bellen en vragen of zij een verklaring wilde faxen. En bellen is dan natuurlijk sneller dan even op en neer naar Samui (zeker niet nu ik diarree heb). Ik heb gebeld en de assistente verzekerde mij dat nog diezelfde middag er een fax zou worden verzonden. Maar toen ik vanmorgen ging kijken of die er inderdaad was, was dat dus niet het geval. Dat was wel even balen zeg. Maar het meisje van de duikschool kwam met de volgende oplossing: ik kan ook een introductieduik maken, die gaat tot 12 meter. Wanneer ik geen problemen heb met mijn neus, oren, etc. kan ik dus mijn theorie gaan doen en dan nog 2 duiken maken tot 18 meter en dan kan ik dus op die manier ook mijn certificaat halen. Zij zei dat er zat mensen zijn die niet zeker weten of ze wel voor hun Padi willen gaan en daarom eerst een introductieduik doen en dan besluiten of ze verder gaan. Dat ga ik dus nu ook doen. Ik ga alleen vandaag het even heel rustig aan doen. Ik heb al diarreeremmers geslikt en van die zakjes ORS genomen (tegen uitdroging) en ga dus vast beginnen met het lezen van het theorieboek duiken. Ik kom de dag wel door, helaas niet helemaal zoals ik gehoopt had, maar er zijn ergere dingen in het leven.....

vrijdag, december 05, 2003

Bagage lost and found 

Gisteren was voor mij dus een reisdagje. Zowel de vlucht van Phnom Penh naar Bangkok als van Bangkok naar Koh Samui zijn prima verlopen. Toen ik op Koh Samui uit het vliegtuig stapte stond er zelfs iemand op mijn te wachten; ik moest nl. nog door de douane (ik was de enige) omdat ik in BKK niet door de douane/paspoortcontrole was gegaan, omdat ik een transitvlucht had. Echter super geregeld. Wat iets minder super was, was dat na enige tijd wachten het bericht kwam dat mijn rugzak niet in het vliegtuig zat. Oh, shit. Ik kreeg al weer helemaal van die visioenen van toen ik terug kwam uit Vietnam en uiteindelijk een week op mijn rugzak heb moeten wachten. Maar de medewerkers van Bangkok Airways verzekerden mij dat mijn rugzak op de volgende vlucht zat en ze zouden 'm bij het hotel komen afleveren. Oke, dan moet ik daar dan maar op vertrouwen, maar ergens in mijn achterhoofd had ik toch wel zoiets van, eerst zien, dan geloven. Wat daarna een aangename verrassing was, was dat ik een pick-up had van de airport naar het hotel, terwijl ik dat helemaal niet geregeld had. Maar erg prettig is het wel (alhoewel ik hiervoor vast nog zal moeten betalen). Bij het hotel aangekomen mijn ingechecked en mijn kleine rugzakje neergedonderd. Ik had gepland om nog even een paar uurtjes op het strand te gaan liggen, maarja, bikini en sarong, zonnebrandcreme, alles zat in mijn rugzak. En Luusje verbrandt nu eenmaal niet graag en naaktlopen wordt in Thailand niet echt gewaardeerd.

Maar bij het zwembad liep ik Lilian tegen het lijf. Ze was helemaal verbaasd maar erg blij mij te zien en we hebben even lekker bijgekletst. Jean was even gaan douchen en daarna zijn wij met zijn drietjes even gaan shoppen. Ik had tenslotte toch geen bikini! Vlak voordat we vertrokken bracht ik de sleutel naar de receptie en toen vertelden ze mij dat mijn rugzak was gebracht en dat deze naar mijn kamer was gebracht. Dan ben ik dus wel heel erg scheel want ik had echt niemand met mijn rugzak zien lopen, maar toen ik ging kijken stond mijn rugzak inderdaad voor de deur. Pfff....toch wel fijn dat ie er is en niet dat ie nog ergens in Bangkok blijkt te staan. Kon ik tenminste opgelucht gaan shoppen. Nu wilde Lilian nog wat souveniers kopen, maar uiteindelijk zijn Jean en ik degenen geweest die zijn wezen shoppen. Jean heeft hele mooie zijden kussenslopen gekocht en een boedhabeeld en ik heb weer een schilderij gekocht...en dat terwijl ik helemaal niet van plan was om iets te kopen, maar ik liep er bijna letterlijk tegenaan en was meteen verliefd....ik moest dat schilderij gewoon hebben. En ik weet, als ik het niet koop of denk ik koop het wel als ik terugkom op Koh Samui, dan krijg ik daar geheid spijt van....

Gisterenavond zijn Lilian, Jean en ik bij een hele luxe en volgens mij gloednieuwe tent cocktails wezen drinken....en ik moet zeggen, die margaritha was bijzonder lekker.....jammie. Daarna zijn we nog even wat gaan eten, en dat was ook weer erg lekker. Wel een stuk duurder dan in Bangkok, maar het schijnt dat de eilanden gewoon wat duurder zijn. Pfff...maar goed dat ik even wat geld gewisseld heb en ik kan voorlopig nog even voort, maar het zal wel sneller gaan dan in Bangkok.

Vandaag vertrek ik naar Koh Pha Ngan. Ik ga straks met de ferry van 1 uur en ben nu nog even op zoek naar een guesthouse daar. Dat zal wel een beetje lastig zijn, want over 3 dagen is de full moon party op Koh Pha Ngan, maar ik heb iets gevonden in het noorden van het eiland en ik hoop dat ze daar nog plek hebben. Ik ga gewoon via internet boeken en kijk wel of het lukt. Inmiddels heb ik een pick-up geregeld naar de pier en mijn bootkaartje heb ik ook al gekocht. Helaas is het vandaag geen mooi weer. Voor het eerst eigenlijk deze reis is het echt zwaar bewolkt en af en toe valt er zelfs regen. Maar ik heb goede hoop dat het een deze dagen opknapt, want ik heb nl. lekker weer besteld...hahahaha. Lilian en Jean vertelden dat toen zij van Koh Samui naar Koh Pha Ngan gingen, de zee behoorlijk ruw was, maar dat toen ze teruggingen het een stuk beter was. Alleen toen was Lilian ziek, dus ze zag sowieso al groen en geel (zelfs zonder boot). Maar gelukkig is ze op Koh Samui weer aardig opgeknapt. Ik heb zojuist even gekeken naar duikscholen op Koh Pha Ngan. Die zijn een stuk goedkoper dan op Koh Samui. Hier betaal je voor een duikcursus zo'n 12.500 Baht en op Koh Pha Ngan betaal je voor een cursus ca. 9.000 Baht en dat scheelt nogal nietwaar! En ik ben en blijf tenslotte een Nederlandse, dus ik let zo af en toe wel een beetje op de centjes (maar ook niet altijd...).

Vanmorgen trouwens Lilian en Jean uitgezwaaid; zij vertrekken vandaag met het vliegtuig naar Bangkok en zijn daar dan nog een dag of 2 voordat ze naar huis vliegen. Ik heb trouwens wel een uitnodiging gekregen om naar New York te komen; misschien doe ik dat in het voorjaar wel....

donderdag, december 04, 2003

Time to spare.... 

En daar zit ik dan....op het vliegveld van Bangkok te wachten op mijn aansluitende vlucht naar Koh Samui. Vanmorgen weer zonder wekker wakker geworden....dat is vast over zodra ik in Nederland ben...hahahaha. Dit keer was mijn buurman de wekker. Dit was namelijk zo'n hele enge foute en vreselijk lelijke Engelsman die het nodig vond om vanmorgen om kwart voor 6 op vol volume, keihard dus in de gang te gaan staan praten. Enne, bedankt! Nu zou mijn wekker 10 minuten later gaan, dus echt veel maakte het ook niet uit, maar ik word liever in alle rust wakker, dan door zo'n eikel van een vent! En ik heb medelijden met het Cambodjaanse meisje wat ie gisteren heeft opgepikt....je zal toch zo'n engerd over je heen krijgen....jakkes!

Enfin, bij het ontbijt liep ik Yasemin nog even tegen het lijf. We hadden gisteren al afscheid genomen, want de kans was groot dat we elkaar bij het ontbijt niet meer zouden zien. Zij vertrekt nl. vandaag naar Siem Reap en ik ging natuurlijk terug naar Thailand. Na nogmaals gedag te hebben gezegd, heb ik na het ontbijt mijn spullen gepakt en ben ik met een taxi naar het vliegveld gereden. Dit keer niet achterop de Honda, maar met een auto en aangezien ze hier bijna alleen maar Toyota Camry's hebben (schijnt hier een soort statussymbool te zijn, onbegrijpelijk maar het is zo) reed ik heerlijk comfortabel naar de airport. Na te hebben ingechecked ben ik even koffie gaan drinken; 2,50 USD (belachelijk gewoon!). En toen zag ik dat je daar kon internetten en aangezien ik toch nog 1,5 uur lang moest wachten voordat ik moest boarden, heb ik maar even mijn mail gelezen. Er zat er ook eentje bij van Lilian (1 van die 3 New Yorkse meiden die ik in Siem Reap heb ontmoet); zij en Jean zitten nu op Koh Samui en ze gaf me de naam door van het resort waar zij nu heel luxe zitten. We hebben voor vanavond afgesproken. Ik heb even gekeken waar zij zitten en het ziet er erg goed uit (wel duur), maar ik heb besloten daar ook 1 nachtje te blijven. Zij vertrekken morgen ook weer (naar huis wel te verstaan) en het is wel zo makkelijk om iets af te spreken als je in hetzelfde hotel verblijft en niet aan de andere kant van het eiland blijkt te zitten. Ik heb vanmorgen via internet een kamer geboekt bij het Seascape Resort (via internet betaal je nl. 1.200 baht (oeps) in plaats van 1.800 baht (nog meer oeps) en de kamer is inclusief ontbijt. Ik ben benieuwd. Ik heb dan vanmiddag en evt. morgenochtend nog de tijd om andere accommodatie te zoeken en misschien besluit ik wel om door te reizen naar Koh Pha Ngan of zelfs Koh Tao. Ik wil nl. mijn duikbrevet gaan halen daar. Ik vraag me alleen af of ik een beetje fatsoenlijk een guesthouse kan vinden op Koh Pha Ngan. Over 4 dagen (8 december a.s.) is het nl. Full Moon Party op Koh Pha Ngan en dan schijnt het daar vrij druk te zijn. Maar ik zie wel. De meiden zijn al op Koh Pha Ngan geweest en wie weet kunnen zij mij wat tips geven qua guesthouses, etc.

Maar tot die tijd zit ik hier dus een beetje te internetten, weblog updaten (weer opleuken) etc. op Bangkok Airport. Tja, je moet wat om je tijd te vullen. Ik kan wel gaan taxfree shoppen, maar ik doe dat wel als ik terugvlieg naar Nederland; alles wat ik nu koop moet ik ook nog 2 weken met mij meezeulen. Ook zit ik een beetje kou te kleumen hierzo, want de airco op BKK airport werkt uitermate goed!!!

woensdag, december 03, 2003

Aargh....template verkloot! 

Shit, shit, shit. Ik weet niet wat ik gedaan heb, maar ik heb op een of andere manier de layout (template) van mijn log verkloot. Mijn log ziet er nu dus ietsie anders uit dan dat ie was. Ik ga hier geen tijd besteden aan 'm weer opleuken, dat doe ik thuis wel weer (ik heb thuis trouwens een kopietje van mijn template op mijn eigen pc). Ik ga alleen mijn gastenboek er weer op zitten en berichtjes moeten jullie daar dan maar even inzetten. Maar zwaar k*t vind ik dit wel...:-(

Phnom Penh again! 

Vanmorgen stond mijn wekkertje op half 7, maar (je raadt het al) ik was natuurlijk alweer wakker voordat ie afging om iets over zessen! Maar even gaan ontbijten, de rekening van het guesthouse betalen en daarna tanden poetsen, naar het toilet en uitchecken en achterop de Honda naar het busstation. Dit keer hadden wij goede plaatsen in de bus. Wij zaten vrijwel vooraan en daardoor had je dus niet zo'n last van dat gehobbel, wat je achterin veel meer voelt. Om iets over 8 uur vertrok de bus uit Sihanoukville (bye bye beach....:-(... en om 12 uur kwamen wij aan in Phnom Penh. Daar werd de bus en met name de passagiers belaagd door Tuk-Tuk's en Motorbikes die ons allemaal een bepaald guesthouse of hotel wil aansmeren. Er moest zelfs een politieagent aan te pas komen om de boel een beetje in het gareel te houden. Het was zelfs zo erg dat je je amper kon bewegen en dan word ik echt heel snel geirriteerd. Wij zijn naar een Tuk-Tuk gelopen en die bracht ons voor 1 dollar naar het Indochine II hotel (waar ik al eerder heb gezeten). Onderweg probeerde hij nog ons naar een ander hotel te brengen ("but Indochine has small rooms, not nice place, I know better one"), maar toen ik zei dat ik geen ander hotel wilde en dat ie dus niet hoefde te proberen om ons om te praten toen liet ie het ook voor wat het was en bracht ons rechtstreeks naar Indochine II. Daar hebben Yasemin en ik allebei een kamer geboekt; zij wil geen airco en ik wel. En omdat ik een gast meebracht kreeg ik deze keer de kamer voor 11 dollar i.p.v. 12! En elke dollar is meegenomen nietwaar. Na onze rugzakken te hebben neergedonderd zijn wij naar Friends restaurant gelopen. Yasemin had hierover gehoord. Dit is een restaurantje waar Cambodjaanse straatkinderen leren koken, serveren, etc., zodat ze een betere toekomst kunnen krijgen. Je betaald hier dan wel wat meer voor het eten (ik was 5 dollar kwijt), maar je weet dat het voor een goed doel is! Daarna zijn Yasemin en ik allebei wat anders gaan doen. Zij gaat haar vliegticket Siem Reap-Bangkok regelen en daarna sightseeing doen naar o.a. het Royal Palace, wat ik van de week al heb gedaan. Ikzelf ga zo nog even op zoek naar wat ansichtkaarten en heb zojuist 2 schilderijtjes gekocht voor 7 dollar! Ik had ze van de week al gezien en wist als ik ze niet zou kopen, dat ik er geheid spijt van zou krijgen. Vanavond ga ik samen met Yasemin wat eten en dan vroeg naar bed, want zij neemt morgen om 7 uur de boot naar Siem Reap en ik vertrek om 7 uur met de taxi naar de airport!

Kreeft voor 5 dollar en biermeisjes! 

Zondagavond zijn wij met zijn 4-tjes gaan eten. Niet aan het strand zoals eerst de bedoeling was, maar op aanraden van Jan, de eigenaar van Orchid Guesthouse zijn wij bij Ko Poh gaan eten. Dit is een lokaal Khmer restaurantje en hier kon je volgens hem heel goed eten voor weinig. Wij met zijn vieren daar naartoe gelopen (en ondertussen word 10 keer gevraagd of je geen motorbike nodig hebt) en het zag er inderdaad veelbelovend uit dat restaurantje. Het was op een tafeltje na, helemaal vol en toen wij er kwamen, zat het dus helemaal vol. Er was nog een ander tafeltje waar toeristen zaten en voor de rest was het hele restaurant gevuld met Khmer. We waren nog amper gaan zitten en wij werden al belaagd door de biermeisje. Biermeisjes zijn meisjes die in Cambodja in een restaurantje werken voor een bepaald merk bier zoals bijv. Angkor, Tiger en ja, ook Heineken is vertegenwoordigd! Ze dragen ook allemaal een jurkje in de kleur van het merk met daarop natuurlijk de naam van het merk! Ze proberen je over te halen om het merk wat zij vertegenwoordigen te drinken, want voor elk biertje wat je van 'hun' merk drinkt, krijgen zij commissie. De dame die Angkor bier vertegenwoordige keek ook niet blij toen wij Tiger beer bestelden.

En toen het menu. Dat is er niet! De ober vroeg ons of wij seafood wilde eten en toen wij daar ja op antwoorden melde hij dat wij prawns konden bestellen of crab of fish. Wij hebben dus alle drie besteld voor ons 4-tjes. Voordat het eten kwam werd er een schaaltje pinda's geserveerd (in zo'n babybordje in de vorm van een teddybeer!). En die word je de geacht te eten met stokje, er wordt dus niet met de handen in die pinda's gegraaid! Er werden ook een soort sapglazen op tafel gezet en het was dus de bedoeling dat je daar het bier uitdronk. Nou, wij dronken wel uit het blikje, dan zou het bier tenminste niet doodslaan. Het eten was echt waanzinnig lekker. De prawns die we besteld hadden waren helemaal top. Nu dacht ik dat ze met prawns van die grote garnale bedoelden, maar hier bedoelen ze er dus kreeft mee en dat kost dus 5 dollar voor een hele kilo!!!! En dat was om je vingers bij af te likken...letterlijk!

Op maandagmorgen hebben Yasemin en ik afscheid genomen van Martine en Marjos; Martine ging weer terug naar huis (naar manlief en 3 kinderen) en Marjos reist nog even verder; ze gaat nog op de motor naar Laos. Yasemin en ik besloten om die ochtend een tripje te gaan maken naar het Ream National Park vlakbij Sihanoukville. Na Martine en Marjos te hebben uitgezwaaid hebben wij ons achterop de motorbike naar het Ream NP laten rijden. Wij dachten dat dit wel in de buurt was, maar het bleek toch nog een pittig eindje rijden te zijn. Maar voor 6 dollar bleven de Hondaboys wel op ons wachten terwijl wij een leuk tripje door het park gingen maken per boot. Hiervoor moesten wij 6 dollar p.p. betalen. De rest van de groep bestond uit 2 Duitse meiden, een Japanner en een Hollands stel, John en Fabienne. Die 2 Duitse meiden waren erg gezellig (not) en zaten alleen maar te lezen; die Japanner sprak geen woord Engels en dus zaten Yasemine en ik gezellig te kletsen met John en Fabienne. Volgens de gids zaten er apen en soms dolfijnen en zeearenden in het park. Apen en dolfijnen heb ik niet gezien, maar de zeearenden wel. Verder ook nog een eekhoorntje en van die salamanders die op hun achterpootjes keihard over het water rennen. Na een kleine 2 uur varen, kwamen bij bij een verlaten strandje, waar we een uurtje lekker konden zonnen en zwemmen. Dat was even luxe. Een strand helemaal voor ons alleen. En dus ook geen verkopers van fried lobster, armbandjes, fruit, massage, etc. en dus ook geen bedelaars. Hier hebben we dus even een uurtje lekker liggen zonnen en kletsen.

Na dit uurtje was het tijd voor een wandeling door de jungle naar een vissersdorpje waar wij weer zouden worden opgepikt door de boot. Aangezien mijn bikini nog niet droog was liep ik dus heel charmant door de jungle met van die nog charmantere natte plekken in mijn broek; gelukkig was ik niet de enige en het droogt snel genoeg met deze temperaturen (het is hier een graadje of 30). Na een wandeling van een kleine 3 kwartier kwamen wij aan bij het dorpje waar de boot inderdaad al op ons lag te wachten. De Duitse meiden gingen weer heel gezellig zitten lezen, die Japanner wist nog steeds geen woord uit te brengen en dus zat ik op de boot weer gezellig te kletsen met John, Fabienne en Yasemin. Yasemin en ik gingen weer achterop de brommer terug naar Sihanoukville. John en Fabienne hadden een tourtje geboekt, dus zij gingen heel luxe met de auto en hadden dus geen zere billen toen zij terugkwamen in Sihanoukville. Om een uur of 3 waren wij weer terug en zijn wij nog even naar het strand gegaan. Daar werden we natuurlijk meteen weer belaagd door fruitverkoopstertjes, maar hebben we in ieder geval nog even lekker kunnen zitten en de zon zien ondergaan. Hierna maar even teruggelopen naar Orchid Guesthouse om wat zand en zout van mijn lijf af te spoelen en na weer helemaal te zijn opgefrist en ingesmeerd te zijn met aftersun en anti-muggencreme zijn Yasemin en ik weer naar het strand gegaan om daar een hapje te gaan eten. Daar lekker relaxed in van die stoelen gezeten/gelegen en gezellig zitten kletsen en gin tonic drinken.

Ik was van plan om gisterenmorgen lekker uit te slapen, maar daar kwam weer helemaal niets van terecht. Ik weet niet wat het is maar ik word sinds Angkor Wat gewoon standaard rond 6 uur, half 7 wakker en ook gisterenmorgen weer. Nouja, kan ik tenminste rustig de tijd nemen voor het ontbijt. Het ontbijtje is inbegrepen hier en bestaat uit stokbrood met boter, jam en smeerkaas (ja, die lachende koe weer!), 2 eitjes (any way you like them) en thee of koffie. En als je een beetje slim bent kies je voor thee, want dan krijg je een hele pot (= 4 koppen) en als je koffie besteld krijg je maar 1 kopje!

Na het ontbijt zijn Yasemin en ik even achterop de honda (allebei een eigen Hondaboy) naar de bank gereden, want wij raakten een beetje door onze centjes heen. Ook nog maar even zonnebrand gekocht, want de creme die ik heb ik volgens mij niet goed meer; ik ben nl. maandag een beetje verbrand. Daarna weer terug naar het guesthouse en even tickets geregeld voor de bus van woensdagmorgen 8 uur terug naar Phnom Penh. De bus van 7 uur vonden Yasemin en ik net even te vroeg en anders wordt het 12 uur en dat is net weer even te laat. Daarna hebben wij lekker de rest van de dag op het strand gezeten. Je kon goed merken dat het geen weekend meer was want het was een stuk rustiger op het strand. De Khmer die hier het weekend kwamen doorbrengen zijn allemaal weer naar huis en ook qua verkopertjes is het een stuk rustiger; heel veel zitten nu op school. En het is heel vervelend hoor om zo een dag door te brengen, een beetje zwemmen, een beetje lezen, een fruitsalade eten van mango, banaan en ananas (en omdat ie maar 1 dollar kost is ie des te lekkerder!). Die fruitsalades worden in een plastic zakje geserveerd en dan krijg je er een soort sateprikker bij waarmee je de stukjes fruit uit het zakje kunt prikken. En bij het klaarmaken van het fruit hebben ze altijd een plastic zakje om hun hand, zodat ze het vers geschilde fruit niet met hun handen aanraken.

Na zo'n dagje luieren op het strand hebben Yasemin en ik besloten om gisterenavond nog een keer bij Ko Poh te gaan eten. Die prawns waren zo lekker, dat gingen wij nog een keer eten! Ook nu weer was het hele restaurantje vol. Achteraf bleken John en Fabienne er ook te hebben gegeten, maar wij hebben ze niet gezien (nou hebben wij er ook niet echt op gelet). Dit keer hebben wij een hele kilo prawns (kreeft) besteld voor zijn tweetjes en geen krab en vis en een schaaltje gebakken groenten erbij. En ook nu was het weer om onze vingers bij af te likken. Gelukkig kregen we dit keer een schaal met water en citroen en konden wij na dit feestmaal onze vingers wassen in plaats van aflikken. Daarna zijn we weer teruggelopen en heb ik mijn rugzak zover ingepakt en mijn kleren voor de volgende dag klaargelegd.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?