donderdag, december 11, 2003
Waterpoepen, 4x4 rijden en duiken
Als je bovenstaande titel leest, denk je natuurlijk vast wat heeft dat nu allemaal in hemelsnaam met elkaar te maken. Op het eerste gezicht niets, maar als je het verhaal leest, heeft het alles met elkaar te maken.
Zoals al eerder gemeld, had ik nogal wat last van diarree. Ondanks dat ik een dagje ben gaan duiken (discovery diver) en toen had ik er niet echt last meer van, kwam het de dagen daarna in alle hevigheid terug. Echt een geval van continue waterpoepen. En neem maar van mij aan, echt vrolijk werd ik daar niet van. Uiteindelijk heb ik dus besloten om maar even naar het ziekenhuis op Koh Pha Ngan te gaan, want 4 dagen waterpoepen kan natuurlijk nooit gezond zijn. En om bij het ziekenhuis te komen, moest ik met de saengtaw (de lokale taxi hier) van Thong Nai Pan Noi naar Thong Sala. en zoals ook al eerder gemeld, die weg is grotendeels onverhard en gaat dwars over het eiland van oost naar west door de heuvels heen. Na een rit met flink veel hobbels (erg fijn als je aan de race bent, NOT), kwamen we na een dikke 3 kwartier in Thong Sala aan. Maar het ziekenhuis bleek nog een kleine 3 km verderop...:-). Gelukkig bood de taxichauffeur mij aan om mij daar even af te zetten. Zo gezegd zo gedaan en rond het middaguur zat ik in de wachtkamer bij de dokter. Mijn bloeddruk werd opgenomen (die was goed; ik had ook niet anders verwacht) en daarna kon ik naar de dokter. Na het hele probleem te hebben uitgelegd, kreeg ik van haar een antibioticakuurtje en wat pijnstillers. En ik moet zeggen - 2 dagen later - dat werkt prima. Omdat ik toch bij die dokter was en ik van mijn eigen huisarts maar steeds geen verklaring per fax had ontvangen of ik nu wel of niet mocht gaan duiken na mijn 'nosejob' van vorig jaar, heeft zij mij ook nog verder onderzocht en op mijn diarree na (maar dat is van voorbije aard) heeft zij mij gezond bevonden en een verklaring afgegeven die ik bij de duikschool kon afgeven. Ook deze rekening was weer bizar laag. Voor een consult, verpleegstersservice, medicijnen, verklaring, etc., was ik dit keer iets meer dan 500 baht kwijt (!).
Maar ik moest natuurlijk ook weer terug naar Thong Sala om vandaaruit de taxi terug te pakken naar Thong Nai Pan Noi. Ik liep van het ziekenhuis naar de doorgaande weg en toen stopte er een auto naast mij en de bestuurder (een hele aardige Thaise meneer) vroeg waar ik heen moest. En aangezien hij naar Haad Rin moest en toch lang Thong Sala kwam, was hij zo vriendelijk om mij daar af te zetten. Daar aangekomen op zoek naar een taxi richting Nai Pan Noi. Maar omdat ze vaak wachten tot de boten aankomen, kon het nog wel eens eventjes gaan duren. Echter, ineens kreeg ik een Saengtaw in de smiezen waar al een man of 5 inzat en die volgens mij mijn kant uitging. En ja hoor, dat klopte. Zij zaten nog te wachten op minimaal 1 passagier. Dus nadat ik was ingestapt, konden wij mteen vertrekken. Dat was dus weer een fijn ritje terug via de heuvels. En omdat het de afgelopen dagen lekker regenachtig weer is/is geweest, is deze weg rijden achterin een pick-up een heel avontuur. Maar rond een uur op 3 was ik uiteindelijk weer terug in Nai Pan Noi. De rest van die middag heb ik besteed aan het lezen van mijn duikboek, want voor de volgende dag stond een duik gepland en dan is het wel zo handig om een beetje voorbereid te zijn. Dinsdagavond, tijdens het eten, kwam Mut (de duikinstructeur van de duikshop hier) binnenwandelen met het nieuws dat ik woensdag niet om 7.30 uur zou vertrekken, maar pas om 10 uur. Dat is natuurlijk altijd prettig om te horen.
Woensdagmorgen kon ik dus lekker uitslapen, maar ik was (natuurlijk) weer rond 6 uur, half zeven wakker. Nu ben ik 's avonds ook zo moe, dat ik het amper 10 uur zie worden; komt vast van die zeelucht. Het bleek echter wel flink te hebben gespookt die nacht en toen ik aan het ontbijt zat kwam het even keihard naar beneden en de golven waren 2 tot 3 keer zo hoog als de dag ervoor. Ook het strand was zo goed als verdwenen. Maar niet getreurd dat het bewolkt was en het af en toe flink regent, want ik heb toch duikles.
Om 10 uur heb ik mij gemeld bij de duikshop, maar mijn taxi was wat verlaat. Tegen half elf kwam mijn taxi dan en ik plaats van een 2WD toyota (die Saengtaw's zijn bijna allemaal Toyota's, kwam er dit keer een heuse Mitsu L200. Dat ritje door de heuvels en door de modder zou dus een eitje worden dit keer. Mijn chauffeur was dit keer Trondstan (of zoiets), een duikinstructeur uit Oostenrijk. Ook al weer zo lekker gebakje; halflang haar, vreselijk bruin en van die stralend blauwe kijkers. Erg lekker om naar te kijken dus. Alleen hij bleek uiteindelijk niet mijn instructeur voor die dag te zijn, maar dat zou Gert zijn. En die ken ik al van mijn Discovery Dive. Eerst ben ik met Trondstan naar de duikshop in Haad Rin gereden. Daar hebben wij Gert (ook al zo'n langharig exemplaar met blauwe ogen) en nog 3 andere studenten (Nieuw Zeelanders) opgepikt en toen zijn we naar Had Yao gereden, omdat daar een zwembad is waar we kunnen duiken (nouja, duiken! Het is iets meer dan 2 meter diep!). Overigens hadden wij in Haad Rin al onze duikspullen al klaargezet/-gemaakt voor zover mogelijk. Je gaat natuurlijk niet met een tank achterop je rug en je masker op, achterin een pickup zitten. Zou wel een grappig gezicht zijn overigens...hahahahaha. Maar ik zou waarschijnlijk bij de eerste bocht al uit de auto kieperen, want zo gewichtloos als zo'n zuurstoftank in het water is, zo zwaar is zo'n kreng uit het water.
In Had Yao aangekomen wetsuit aangetrokken, bcd's met tanks aangedaan, flippers aan en hup het water in. Daar allerlei oefeningen gedaan met de regulators, bcd uit en aan, masker klaren, masker onderwater af en weer opzetten, etc. Alleen dat masker onderwater af doen, dat vind ik maar niets. Ik krijg dan meteen de neiging om door mijn neus te gaan ademen en dat gaat wat lastig onderwater; ik verslikte mij dus ook, maar het mooie van zo'n regulator (ik weet even het Nederlandse woord niet hiervoor) is dat je er gewoon in kunt hoesten (als het moet kun je er onderwater zelfs in kotsen, maar hopelijk komt het zover niet). Na een middagje met allemaal dit soort oefeningetjes doen, was het mooi geweest. Niet alle oefeningen gingen zoals ik het graag had gewild, maar volgens Gert had ik het prima gedaan. Na alle spullen, tanks, etc. weer in de auto te hebben geladen, werden eerst de 3 andere studenten weggebracht. Inmiddels was het al gaan schemeren en dat betekende dus, dan wij de inmiddels o zo bekende dirt road dus in het donker moesten gaan rijden en om het nog extra spannend te maken, begon het af en toe ook nog lekker te regenen. Maar dit keer zat ik gelukkig niet achterin een Saengtaw o.i.d., maar heerlijk comfortabel voorin (wel mijn gordeltje om overigens, want ik was niet van plan om met mijn koppie tegen de voorruit te stoten). Na dik een uur rijden waren wij dan eindelijk in Nai Pan Noi. Pfff....ik was wel even flink door elkaar geschud, maar een avontuurlijk ritje was het wel, en dan moet je je ook nog bedenken dat er 5 zuurstoftanks achterin lagen...... Bij de duikshop aangekomen even gevraagd wat het plan voor donderdag zou zijn en ik zou dus de boot op gaan voor 2 open water dives. Ik ben benieuwd.....
Zoals al eerder gemeld, had ik nogal wat last van diarree. Ondanks dat ik een dagje ben gaan duiken (discovery diver) en toen had ik er niet echt last meer van, kwam het de dagen daarna in alle hevigheid terug. Echt een geval van continue waterpoepen. En neem maar van mij aan, echt vrolijk werd ik daar niet van. Uiteindelijk heb ik dus besloten om maar even naar het ziekenhuis op Koh Pha Ngan te gaan, want 4 dagen waterpoepen kan natuurlijk nooit gezond zijn. En om bij het ziekenhuis te komen, moest ik met de saengtaw (de lokale taxi hier) van Thong Nai Pan Noi naar Thong Sala. en zoals ook al eerder gemeld, die weg is grotendeels onverhard en gaat dwars over het eiland van oost naar west door de heuvels heen. Na een rit met flink veel hobbels (erg fijn als je aan de race bent, NOT), kwamen we na een dikke 3 kwartier in Thong Sala aan. Maar het ziekenhuis bleek nog een kleine 3 km verderop...:-). Gelukkig bood de taxichauffeur mij aan om mij daar even af te zetten. Zo gezegd zo gedaan en rond het middaguur zat ik in de wachtkamer bij de dokter. Mijn bloeddruk werd opgenomen (die was goed; ik had ook niet anders verwacht) en daarna kon ik naar de dokter. Na het hele probleem te hebben uitgelegd, kreeg ik van haar een antibioticakuurtje en wat pijnstillers. En ik moet zeggen - 2 dagen later - dat werkt prima. Omdat ik toch bij die dokter was en ik van mijn eigen huisarts maar steeds geen verklaring per fax had ontvangen of ik nu wel of niet mocht gaan duiken na mijn 'nosejob' van vorig jaar, heeft zij mij ook nog verder onderzocht en op mijn diarree na (maar dat is van voorbije aard) heeft zij mij gezond bevonden en een verklaring afgegeven die ik bij de duikschool kon afgeven. Ook deze rekening was weer bizar laag. Voor een consult, verpleegstersservice, medicijnen, verklaring, etc., was ik dit keer iets meer dan 500 baht kwijt (!).
Maar ik moest natuurlijk ook weer terug naar Thong Sala om vandaaruit de taxi terug te pakken naar Thong Nai Pan Noi. Ik liep van het ziekenhuis naar de doorgaande weg en toen stopte er een auto naast mij en de bestuurder (een hele aardige Thaise meneer) vroeg waar ik heen moest. En aangezien hij naar Haad Rin moest en toch lang Thong Sala kwam, was hij zo vriendelijk om mij daar af te zetten. Daar aangekomen op zoek naar een taxi richting Nai Pan Noi. Maar omdat ze vaak wachten tot de boten aankomen, kon het nog wel eens eventjes gaan duren. Echter, ineens kreeg ik een Saengtaw in de smiezen waar al een man of 5 inzat en die volgens mij mijn kant uitging. En ja hoor, dat klopte. Zij zaten nog te wachten op minimaal 1 passagier. Dus nadat ik was ingestapt, konden wij mteen vertrekken. Dat was dus weer een fijn ritje terug via de heuvels. En omdat het de afgelopen dagen lekker regenachtig weer is/is geweest, is deze weg rijden achterin een pick-up een heel avontuur. Maar rond een uur op 3 was ik uiteindelijk weer terug in Nai Pan Noi. De rest van die middag heb ik besteed aan het lezen van mijn duikboek, want voor de volgende dag stond een duik gepland en dan is het wel zo handig om een beetje voorbereid te zijn. Dinsdagavond, tijdens het eten, kwam Mut (de duikinstructeur van de duikshop hier) binnenwandelen met het nieuws dat ik woensdag niet om 7.30 uur zou vertrekken, maar pas om 10 uur. Dat is natuurlijk altijd prettig om te horen.
Woensdagmorgen kon ik dus lekker uitslapen, maar ik was (natuurlijk) weer rond 6 uur, half zeven wakker. Nu ben ik 's avonds ook zo moe, dat ik het amper 10 uur zie worden; komt vast van die zeelucht. Het bleek echter wel flink te hebben gespookt die nacht en toen ik aan het ontbijt zat kwam het even keihard naar beneden en de golven waren 2 tot 3 keer zo hoog als de dag ervoor. Ook het strand was zo goed als verdwenen. Maar niet getreurd dat het bewolkt was en het af en toe flink regent, want ik heb toch duikles.
Om 10 uur heb ik mij gemeld bij de duikshop, maar mijn taxi was wat verlaat. Tegen half elf kwam mijn taxi dan en ik plaats van een 2WD toyota (die Saengtaw's zijn bijna allemaal Toyota's, kwam er dit keer een heuse Mitsu L200. Dat ritje door de heuvels en door de modder zou dus een eitje worden dit keer. Mijn chauffeur was dit keer Trondstan (of zoiets), een duikinstructeur uit Oostenrijk. Ook al weer zo lekker gebakje; halflang haar, vreselijk bruin en van die stralend blauwe kijkers. Erg lekker om naar te kijken dus. Alleen hij bleek uiteindelijk niet mijn instructeur voor die dag te zijn, maar dat zou Gert zijn. En die ken ik al van mijn Discovery Dive. Eerst ben ik met Trondstan naar de duikshop in Haad Rin gereden. Daar hebben wij Gert (ook al zo'n langharig exemplaar met blauwe ogen) en nog 3 andere studenten (Nieuw Zeelanders) opgepikt en toen zijn we naar Had Yao gereden, omdat daar een zwembad is waar we kunnen duiken (nouja, duiken! Het is iets meer dan 2 meter diep!). Overigens hadden wij in Haad Rin al onze duikspullen al klaargezet/-gemaakt voor zover mogelijk. Je gaat natuurlijk niet met een tank achterop je rug en je masker op, achterin een pickup zitten. Zou wel een grappig gezicht zijn overigens...hahahahaha. Maar ik zou waarschijnlijk bij de eerste bocht al uit de auto kieperen, want zo gewichtloos als zo'n zuurstoftank in het water is, zo zwaar is zo'n kreng uit het water.
In Had Yao aangekomen wetsuit aangetrokken, bcd's met tanks aangedaan, flippers aan en hup het water in. Daar allerlei oefeningen gedaan met de regulators, bcd uit en aan, masker klaren, masker onderwater af en weer opzetten, etc. Alleen dat masker onderwater af doen, dat vind ik maar niets. Ik krijg dan meteen de neiging om door mijn neus te gaan ademen en dat gaat wat lastig onderwater; ik verslikte mij dus ook, maar het mooie van zo'n regulator (ik weet even het Nederlandse woord niet hiervoor) is dat je er gewoon in kunt hoesten (als het moet kun je er onderwater zelfs in kotsen, maar hopelijk komt het zover niet). Na een middagje met allemaal dit soort oefeningetjes doen, was het mooi geweest. Niet alle oefeningen gingen zoals ik het graag had gewild, maar volgens Gert had ik het prima gedaan. Na alle spullen, tanks, etc. weer in de auto te hebben geladen, werden eerst de 3 andere studenten weggebracht. Inmiddels was het al gaan schemeren en dat betekende dus, dan wij de inmiddels o zo bekende dirt road dus in het donker moesten gaan rijden en om het nog extra spannend te maken, begon het af en toe ook nog lekker te regenen. Maar dit keer zat ik gelukkig niet achterin een Saengtaw o.i.d., maar heerlijk comfortabel voorin (wel mijn gordeltje om overigens, want ik was niet van plan om met mijn koppie tegen de voorruit te stoten). Na dik een uur rijden waren wij dan eindelijk in Nai Pan Noi. Pfff....ik was wel even flink door elkaar geschud, maar een avontuurlijk ritje was het wel, en dan moet je je ook nog bedenken dat er 5 zuurstoftanks achterin lagen...... Bij de duikshop aangekomen even gevraagd wat het plan voor donderdag zou zijn en ik zou dus de boot op gaan voor 2 open water dives. Ik ben benieuwd.....
bravenet.com