woensdag, december 17, 2003
Mijn laatste dagje....:-(
Gisteren heb ik helaas (snotter, snotter) Koh Pha Ngan moeten verlaten en dat vond ik echt helemaal niets. 10 dagen lang was hutje nummer 35 op 10-15 meter van het strand mijn 'thuis'. Mijn heel erg basic home, maar wel voorzien van een muskietennet, een douche en toilet. En het was toch wel vreemd om na 10 dagen eens niet uit de rugzak te hebben geleefd, diezelfde rugzak weer in te pakken. Maar het is niet anders. Wel zou ik zo weer teruggaan naar Koh Pha Ngan, en daar weer heerlijk een paar weekjes genieten van de rust en de laid back sfeer. Mijn laatste avond op Koh Pha Ngan heb ik doorgebracht met biertjes drinken met een stel Australische meiden (Emma en Christine) in een tent genaam Bio's. De eigenaar, Bio, heeft iets met Indianen en de tent hangt er dan ook vol mee, maar de muziek en de sfeer daar is super relaxed. Ook erg gelachen met die meiden, maar om 12 uur stortte ik echt helemaal in. Zo'n dagje duiken en daarna bieren, dat hakt er toch wel in.
De volgende ochtend (gistermorgen dus) hoefde ik mij gelukkig niet te haasten want mijn taxi naar Thong Sala, waar ik de boot naar Surathani zou pakken, zou pas om 10 uur vertrekken. Voor de laatste maal mijn standaard ontbijtje met muesli en yoghurt en fruit genomen en toen (enigzins met lood in mijn schoenen...uhh...lood in mijn slippers) mijn rugzak achterin de pick-up gezet. En weet je, op de dag dat ik weg ga ik het natuurlijk prompt hartstikke mooi weer! De rit naar Thong Sala verliep voorspoedig. Ik zat heel er ruim achterin de pick-up samen met een Engels meisje (ben haar naam alweer vergeten) en vanwege het lekkere weer begon zij nu te twijfelen of ze toch nog niet een paar dagen langer op Koh Pha Ngan zou blijven. Ik zou het wel weten als ik haar was! Samen hebben we nog even bij Yellow Cafe in Thong Sala wat gedronken. Zij besloot om te blijven en ik ben tegen 12 uur naar de pier gelopen, waar ik samen met 2 Australiers al kletsend op de boot zat te wachten. Deze was volgens Thaise begrippen op tijd (slechts een half uur te laat). Aangezien het lekker weer was, heb ik mijn rugzak op het dek gedropt en ben ik zelf ook op het dek gaan zitten, heb het laatste restje zonnecreme factor 16 uit het flesje geperst en heb mezelf daar mee ingesmeerd en ben toen lekker op het dek gaan liggen. Na een klein uurtje kwamen we aan in Koh Samui en ik dacht dat de boot al vol was, maar het is tenslotte Thailand hier, dus er kunnen altijd nog wel een paar mensen bij en dat gebeurde dus ook. Rond half 2 vertrok de boot weer en tegen 5 uur kwam de boot aan in Surathani, waar bussen en taxi's om al die mensen naar het station of vliegveld te brengen al klaar stonden. Ik dacht dat het vliegveld vlakbij zou zijn, maar het was nog een pittig endje rijden, een klein uurtje al met al. In de bus naar het vliegveld kennis gemaakt met Ingrid, een Duits meisje wat ook precies 2 maanden had gereisd en ook terug naar huis ging. In het vliegtuig zaten we naast elkaar. We hadden allebei een krant gepakt en daar las ik voor het eerst over dat ze Saddam hebben gevonden en ook dat in Bangkok een toerist is overvallen door een taxichauffeur en ernstig gewond is geraakt; zij was al het 2e slachtoffer. In Amsterdam wordt over het algemeen eerder de taxichauffeur overvallen dan zijn passagier. Dat zijn van die dingen die je eigenlijk niet wilt weten als je straks van het vliegveld een taxi moet nemen.... Maar gelukkig ik had een hele aardige taxichauffeur en buiten dat, ik had slecht 600 baht op zak, dus het was niet echt de moeite om mij te overvallen. Helaas had ik in het vliegtuig wel last van mijn rechteroor; die kreeg ik nl. niet geklaard. Gelukkig werd het verder niet echt pijnlijk, maar ik heb een paar uur rond gelopen met het gevoel alsof ik in een helm aan het praten was.
Enfin, tegen 9 uur gisterenavond kwam ik aan bij het oude vertrouwde guesthouse en het was maar goed dat ik had gereserveerd, want de hele toko zit vol. Ook lijkt het wel veel en veel drukker. In de straat waar het guesthouse is, zijn veel meer terrasjes dan een maand geleden, maar het hoogseizoen staat dan ook voor de deur.
Vandaag ga ik mijn kleding ophalen en mijn yogakussen. Ook ga ik nog even een massage doen en vanavond ga ik nog even op Kao San Road mijn laatste hebbedingetjes kopen + een tas want ik heb geen idee hoe ik al die 'rotzooi' allemaal mee ga nemen.....
De volgende ochtend (gistermorgen dus) hoefde ik mij gelukkig niet te haasten want mijn taxi naar Thong Sala, waar ik de boot naar Surathani zou pakken, zou pas om 10 uur vertrekken. Voor de laatste maal mijn standaard ontbijtje met muesli en yoghurt en fruit genomen en toen (enigzins met lood in mijn schoenen...uhh...lood in mijn slippers) mijn rugzak achterin de pick-up gezet. En weet je, op de dag dat ik weg ga ik het natuurlijk prompt hartstikke mooi weer! De rit naar Thong Sala verliep voorspoedig. Ik zat heel er ruim achterin de pick-up samen met een Engels meisje (ben haar naam alweer vergeten) en vanwege het lekkere weer begon zij nu te twijfelen of ze toch nog niet een paar dagen langer op Koh Pha Ngan zou blijven. Ik zou het wel weten als ik haar was! Samen hebben we nog even bij Yellow Cafe in Thong Sala wat gedronken. Zij besloot om te blijven en ik ben tegen 12 uur naar de pier gelopen, waar ik samen met 2 Australiers al kletsend op de boot zat te wachten. Deze was volgens Thaise begrippen op tijd (slechts een half uur te laat). Aangezien het lekker weer was, heb ik mijn rugzak op het dek gedropt en ben ik zelf ook op het dek gaan zitten, heb het laatste restje zonnecreme factor 16 uit het flesje geperst en heb mezelf daar mee ingesmeerd en ben toen lekker op het dek gaan liggen. Na een klein uurtje kwamen we aan in Koh Samui en ik dacht dat de boot al vol was, maar het is tenslotte Thailand hier, dus er kunnen altijd nog wel een paar mensen bij en dat gebeurde dus ook. Rond half 2 vertrok de boot weer en tegen 5 uur kwam de boot aan in Surathani, waar bussen en taxi's om al die mensen naar het station of vliegveld te brengen al klaar stonden. Ik dacht dat het vliegveld vlakbij zou zijn, maar het was nog een pittig endje rijden, een klein uurtje al met al. In de bus naar het vliegveld kennis gemaakt met Ingrid, een Duits meisje wat ook precies 2 maanden had gereisd en ook terug naar huis ging. In het vliegtuig zaten we naast elkaar. We hadden allebei een krant gepakt en daar las ik voor het eerst over dat ze Saddam hebben gevonden en ook dat in Bangkok een toerist is overvallen door een taxichauffeur en ernstig gewond is geraakt; zij was al het 2e slachtoffer. In Amsterdam wordt over het algemeen eerder de taxichauffeur overvallen dan zijn passagier. Dat zijn van die dingen die je eigenlijk niet wilt weten als je straks van het vliegveld een taxi moet nemen.... Maar gelukkig ik had een hele aardige taxichauffeur en buiten dat, ik had slecht 600 baht op zak, dus het was niet echt de moeite om mij te overvallen. Helaas had ik in het vliegtuig wel last van mijn rechteroor; die kreeg ik nl. niet geklaard. Gelukkig werd het verder niet echt pijnlijk, maar ik heb een paar uur rond gelopen met het gevoel alsof ik in een helm aan het praten was.
Enfin, tegen 9 uur gisterenavond kwam ik aan bij het oude vertrouwde guesthouse en het was maar goed dat ik had gereserveerd, want de hele toko zit vol. Ook lijkt het wel veel en veel drukker. In de straat waar het guesthouse is, zijn veel meer terrasjes dan een maand geleden, maar het hoogseizoen staat dan ook voor de deur.
Vandaag ga ik mijn kleding ophalen en mijn yogakussen. Ook ga ik nog even een massage doen en vanavond ga ik nog even op Kao San Road mijn laatste hebbedingetjes kopen + een tas want ik heb geen idee hoe ik al die 'rotzooi' allemaal mee ga nemen.....
bravenet.com