HALLO DAAR!

Daar ben ik weer. En ik voel mij gelukkig alweer een stuk beter. Zo goed als geen buikkrampen meer en niet meer een elk-uur-naar-de-wc-abonnement. Ik voelde mij zelfs zo goed dat ik gisteren ben meegegaan op de boot voor de zgn. Discovery Dive. En dat betekende vroeg op, want de taxi naar de pier vertrok om half 8. Dus weer over die onverharde weg door de bergen. Ik zag wel een beetje op tegen de rit, maar deze chauffeur reed een stuk rustiger, gelukkig. Achterin gezeten was het dit keer dan ook prima te doen. Het groepje wat vanaf Ao Thong Nai Pan Noi Beach naar de pier ging bestond uit Mut (een van de duikinstructeurs), Marc en Ali (2 Amerikanen die voor een fundive gingen), Max en ??? (2 Duitsers die voor hun laatste duik gingen om hun Padi te halen, Markus en Ulrike (een Duits stel: hij ging voor een fundive en zij ging ook voor een discovery dive) en ondergetekende zelf. Na een drie kwartier kwamen wij bij de pier van Thong Sala. En onze timing was erg goed, want de boot kwam net aanvaren. Wij onz spullen aan boord gebracht en daarna gingen wij op weg naar Sail Rock. Dit is een rots die ligt tussen Koh Pha Ngan en Koh Tao en waar het mooi duiken is (dat wordt ons verteld). Op de boot krijgen wij eerst een ontbijtje; heel simpel: bananen en noodlesoup! Aparte combi! Daarna werden de groepjes apart genomen; degenen die voor padi gingen en degene die voor discovery gingen. Ons groepje bestond uit 3 personen, Ulrike, Jeanette en ikzelf en onze instructeur was Gert (net 4 dagen geleden over komen vliegen uit Duitsland). En wat is dat toch met duikinstructeurs en skileraren etc. Ze zijn altijd erg appetijtelijk om naar te kijken, maar ik moet natuurlijk wel opletten op wat ie allemaal te vertellen heeft...hahahaha. Na het invullen van de formulieren, instructie, uitleg van materialen etc. hebben we nog een half uurtje voordat wij bij Sail Rock aankomen. Daar hijsen we ons in onze wetsuits. God wat een gedoe om er in te komen, maar die van mij bleek dan ook de verkeerde maat. Tja en Luusje in een te klein wetsuitje hijsen, dat gaat niet lukken, maar gelukkig was er nog wel eentje in mijn maat beschikbaar. Na mezelf daar in te hebben gepropt (die dingen moeten natuurlijk strak zitten) was het tijd om het duikvest met zuurstoftank om te hijsen. Nou is zo'n vest (of BCD zoals dat officieel heet) opzich niet zwaar maar als je dan opstaat dan merk je dat zo'n zuurstoftank niet echt ligt is en daarmee rondlopen op een boot die af en toe lekker op de golven deint is een sport op zich. Maar uiteindelijk heb ik het toch naar het achterdek weten te maken, daar heb ik mijn flippers aangedaan, mijn masker schoongespoeld en hup het water ingesprongen. Ulrike, Jeanette en ik zijn toen naar een boei gezwommen en vandaar uit zouden wij naar beneden gaan. Een kleine meter onder water moesten wij de basics een paar keer oefenen: masker klaren, respirator uit je mond en dan belletjes blijven blazen (want je mag nooit je adem inhouden als je duikt!), etc.