dinsdag, november 11, 2003
Kreupel Luusje!
Ja, je leest het goed. Luusje is kreupel (ze heeft het weer eens voor elkaar). En hoe dat allemaal gekomen is.....Ik zal bij het begin beginnen. Gisteren ben ik met de trein van Lopburi naar Phitsanulok gegaan en ik moet zeggen, dat was een zeer prettige ervaring. Reizen met de trein is echt super. De stoelen zijn erg comfortabel, het toilet is verlicht en voorzien van toiletpapier en er is zelfs een fonteintje om je handen in te wassen. Ook werd er nog eten geserveerd ook! Het leek wel een vliegtuig, alleen het uitzicht hier was beter. In plaats van wolken (die je vanuit een vliegtuig wel eens ziet), zag ik nu rijstvelden afgewisseld met bananenbomen, kleine dorpjes in de verte en hier en daar mensen aan het werk in de rijst velden. En dat alles met een strakblauwe hemel op de achtergrond. De airco in de trein werkte trouwens heel erg goed. Iets te goed zelfs, want ik kreeg het een beetje koud. Ook zijn de treinen erg punctueel (kan de NS nog wat van leren). Ik vertrok op tijd uit Lopburi en kwam met slechts 2 minuten vertraging aan in Phitsanulok. Daar aangekomen heb ik mij door een fietstaxi naar het Lithai Guesthouse laten rijden. Daar heb ik een single room genomen met airco, badkamer, tv en telefoon en zelfs het ontbijt in inbegrepen en dat alles voor het luttele bedrag van 330 baht. Dit guesthouse is een stuk leuker dat het vorige. Ziet er goed verzorgd uit en de staf is erg vriendelijk.
Na mijzelf te hebben geinstalleerd op mijn kamer, heb ik mijn tas gepakt en ben ik naar het TAT gelopen (dat is de Thaise VVV). Hier heb ik wat informatie gekregen over Phitsanulok en kreeg ik ook info mee over een wandelroute door de stad. Op weg terug naar het guesthouse liep ik Jude tegen het lijf. Een Engelse die zojuist met de trein was aangekomen en zij was nog op zoek naar een guesthouse. Ik vertelde haar waar ik zat en dat de kamers daar prima waren en even later was zij daar ook ingechecked en besloten we om samen even een stukje te gaan lopen en ergens wat te gaan drinken. We kwamen terecht bij een restaurantje en bestelden daar een Singa. Ze hadden echter alleen maar grote flessen en geen kleintjes, dus allebei maar zo'n grote fles besteld. En die hakte er aardig in hoor. Op een gegeven moment hadden we allebei zoiets van: ik moet wat eten, dan zakt het wel weer weg. Dus wij op zoek naar een restaurantje om wat te eten. Wij kwamen terecht bij een straat met allemaal eetkraampjes en hebben de gok gewaagd en daar wat te eten besteld. Rijst met kip en dat werd verpakt in een bananenblad (en loeiheet dat zo'n pakketje is en blijft!!!). Even verderop kochten we wat meloen. Dat wordt in stukjes gesneden en in een plastick zakje gedaan en dan krijg je er een satestokje bij als vork. Al slenterend langs diverse winkeltjes hebben wij ons 'diner' gegeten. En toen gebeurde het. Wij wilden oversteken en ik stap van de stoep af en daar lag iets van een steentje en ik zette natuurlijk precies mijn voet daarop zodat ik echt gigantisch door mijn enkel ging. En daar lag/zat ik dan op straat, met een geschaafde knie, een gat in mijn broek en een heel pijnlijke enkel. Gelukkig kon ik er nog wel gewoon op staan. Jude en ik zijn teruggelopen naar het guesthouse en daar heb ik wat ijs geregeld en ben op mijn kamer op bed gaan liggen, mijn voet op een kussen en een ijscompresje erop. En ik moet zeggen dat ik nu toch wel blij ben dat ik tv op mijn kamer heb.....
Afgelopen nacht ben ik 2 keer wakker geworden. Waarschijnlijk omdat ik me wilde omdraaien en mijn enkel dat niet zo fijn vond, maar buiten dat heb ik prima geslapen. Wel was mijn enkel alleen een stuk dikker geworden dan de avond ervoor en ik kon er niet of nauwelijks op staan. Het duurde ruim een half uur voordat ik een beetje door de kamer kon strompelen. Uiteindelijk heb ik mij gedouched en aangekleed en ben ik gaan ontbijten. Bij het ontbijt liep ik Jude tegen het lijf. Wij zouden vandaag van alles gaan bezichtigen hier in Phitsanulok, maar ik had besloten dat ik toch maar even naar het ziekenhuis wilde om naar mijn enkel te laten kijken. Better safe than sorry. Jude ging vanmorgen dus haar eigen weg en ik ging naar de receptie om te vragen of zij het woord Hospital in het Thais op een briefje wilde schrijven zodat ik een taxi kon aanhouden om mij naar het ziekenhuis te brengen. Op die vraag kwam 1 van die vrouwtjes achter de receptie in rep en roer. Zij zei me op een stoel te gaan zitten en zij zou het allemaal wel even regelen. Amper 5 minuten later werd ik naar een auto gedirigeerd met daarin haar zoon, haar man en haar moeder. Haar zoon sprak bijzonder goed Engels en vertelde, toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam, dat hij 20 jaar geleden in Nederland was geweest en daar de keukenhof en madurodam had bezocht. Binnen mum van tijd waren we bij het ziekenhuis. Daar kwam dat vrouwtje weer in actie en voordat ik er erg in had, werd ik in een rolstoel gepropt en door een verpleegster naar binnen gereden. Dat vrouwtjes was vanalles aan het regelen en bespreken en ik moest een briefje invullen met mijn naam en mijn leeftijd, zodat ze een pasje voor mij konden aanmaken (zij hadden alleen mijn naam verkeerd gelezen, dus voor hen was ik Pucienne ipv Lucienne). Enfin, na een klein kwartiertje wachten was ik al aan de beurt en werd ik het kantoor van de arts binnengereden. Deze arts sprak gelukkig goed Engels en ik kon hem goed uitleggen wat er aan de hand was. Hij voelde aan mijn enkel en besloot voor de zekerheid even foto's te laten maken, om uit te sluiten dat ik mijn enkel niet gebroken had. Hij belde een verpleegster en 5 minuten later werden er al foto's genomen van mijn enkel en weer 10 minuten daarna zat ik weer bij die arts. Hij vertelde mij dat mijn enkel gelukkig niet gebroken was, maar dat ik 'm behoorlijk flink verstuikt heb. Dat laatste wist ik zelf ook al, maar het was wel fijn om te horen dat ie niet gebroken was, want dat zou betekenen dat ik in het gips had gemoeten en dat zou dus ook betekend hebben dat ik mijn vakantie voortijdig had moeten beeindigen. Enfin, in het ziekenhuis heb ik nog een ijscompresje van 15 minuten gehad en is mijn enkel ingetaped. Tevens heb ik pijnstillers gekregen (maar met de pijn valt het wel mee) en pilletjes die de zwelling tegen gaan. Ook moet ik een paar keer per dag een ijscompresje op mijn enkel leggen. Met andere woorden. Ik ben nu even niet zo mobiel. Ik kan lopen, maar een slak is sneller dan dat ik ben. Oja, toen ik in het ziekenhuis mijn pilletjes had gehad en de rekening had betaald (555 baht voor alles!!!!!) werd ik door de ambulance (!) weer teruggebracht naar mijn guesthouse. Dat noem ik nog eens service!!!!!
Om een uur of 12 kwam in Jude weer tegen bij het guesthouse. Ik had voor mezelf besloten dat ik geen zin had om me in mijn kamer op te sluiten en een beetje voor de tv te gaan zitten hangen, dus we hebben een fietstaxi genomen naar een van de Wat's hier en zijn die gaan bezichtigen. Welliswaar heel langzaam gelopen (echt lekker lopen doe ik natuurlijk niet), maar dat geeft niet, want het is toch veel te warm om snel te wandelen. En ik merk dat als ik een beetje in beweging blijf dat mijn enkel dan niet zo stijf wordt. Ik zit nu inmiddels even uit te puffen bij een internetcafe'tje en straks gaan we misschien ook nog even naar een boedha fabriekje, maar als ik het niet trek dan houdt het op.
Het was mijn plan om hier 2 nachtjes te blijven en om daarna door te reizen naar Sokhutai, maar ik vrees dat ik iets langer dan gepland hier in Phitsanulok zal blijven. Nouja, ik ben al lang blij dat ik niet in Lopburi zit, want daar vond ik het echt vreselijk....
Enne, luitjes, niet te veel zorgen maken hoor. In Amsterdam had dit mij ook kunnen gebeuren.....
Na mijzelf te hebben geinstalleerd op mijn kamer, heb ik mijn tas gepakt en ben ik naar het TAT gelopen (dat is de Thaise VVV). Hier heb ik wat informatie gekregen over Phitsanulok en kreeg ik ook info mee over een wandelroute door de stad. Op weg terug naar het guesthouse liep ik Jude tegen het lijf. Een Engelse die zojuist met de trein was aangekomen en zij was nog op zoek naar een guesthouse. Ik vertelde haar waar ik zat en dat de kamers daar prima waren en even later was zij daar ook ingechecked en besloten we om samen even een stukje te gaan lopen en ergens wat te gaan drinken. We kwamen terecht bij een restaurantje en bestelden daar een Singa. Ze hadden echter alleen maar grote flessen en geen kleintjes, dus allebei maar zo'n grote fles besteld. En die hakte er aardig in hoor. Op een gegeven moment hadden we allebei zoiets van: ik moet wat eten, dan zakt het wel weer weg. Dus wij op zoek naar een restaurantje om wat te eten. Wij kwamen terecht bij een straat met allemaal eetkraampjes en hebben de gok gewaagd en daar wat te eten besteld. Rijst met kip en dat werd verpakt in een bananenblad (en loeiheet dat zo'n pakketje is en blijft!!!). Even verderop kochten we wat meloen. Dat wordt in stukjes gesneden en in een plastick zakje gedaan en dan krijg je er een satestokje bij als vork. Al slenterend langs diverse winkeltjes hebben wij ons 'diner' gegeten. En toen gebeurde het. Wij wilden oversteken en ik stap van de stoep af en daar lag iets van een steentje en ik zette natuurlijk precies mijn voet daarop zodat ik echt gigantisch door mijn enkel ging. En daar lag/zat ik dan op straat, met een geschaafde knie, een gat in mijn broek en een heel pijnlijke enkel. Gelukkig kon ik er nog wel gewoon op staan. Jude en ik zijn teruggelopen naar het guesthouse en daar heb ik wat ijs geregeld en ben op mijn kamer op bed gaan liggen, mijn voet op een kussen en een ijscompresje erop. En ik moet zeggen dat ik nu toch wel blij ben dat ik tv op mijn kamer heb.....
Afgelopen nacht ben ik 2 keer wakker geworden. Waarschijnlijk omdat ik me wilde omdraaien en mijn enkel dat niet zo fijn vond, maar buiten dat heb ik prima geslapen. Wel was mijn enkel alleen een stuk dikker geworden dan de avond ervoor en ik kon er niet of nauwelijks op staan. Het duurde ruim een half uur voordat ik een beetje door de kamer kon strompelen. Uiteindelijk heb ik mij gedouched en aangekleed en ben ik gaan ontbijten. Bij het ontbijt liep ik Jude tegen het lijf. Wij zouden vandaag van alles gaan bezichtigen hier in Phitsanulok, maar ik had besloten dat ik toch maar even naar het ziekenhuis wilde om naar mijn enkel te laten kijken. Better safe than sorry. Jude ging vanmorgen dus haar eigen weg en ik ging naar de receptie om te vragen of zij het woord Hospital in het Thais op een briefje wilde schrijven zodat ik een taxi kon aanhouden om mij naar het ziekenhuis te brengen. Op die vraag kwam 1 van die vrouwtjes achter de receptie in rep en roer. Zij zei me op een stoel te gaan zitten en zij zou het allemaal wel even regelen. Amper 5 minuten later werd ik naar een auto gedirigeerd met daarin haar zoon, haar man en haar moeder. Haar zoon sprak bijzonder goed Engels en vertelde, toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam, dat hij 20 jaar geleden in Nederland was geweest en daar de keukenhof en madurodam had bezocht. Binnen mum van tijd waren we bij het ziekenhuis. Daar kwam dat vrouwtje weer in actie en voordat ik er erg in had, werd ik in een rolstoel gepropt en door een verpleegster naar binnen gereden. Dat vrouwtjes was vanalles aan het regelen en bespreken en ik moest een briefje invullen met mijn naam en mijn leeftijd, zodat ze een pasje voor mij konden aanmaken (zij hadden alleen mijn naam verkeerd gelezen, dus voor hen was ik Pucienne ipv Lucienne). Enfin, na een klein kwartiertje wachten was ik al aan de beurt en werd ik het kantoor van de arts binnengereden. Deze arts sprak gelukkig goed Engels en ik kon hem goed uitleggen wat er aan de hand was. Hij voelde aan mijn enkel en besloot voor de zekerheid even foto's te laten maken, om uit te sluiten dat ik mijn enkel niet gebroken had. Hij belde een verpleegster en 5 minuten later werden er al foto's genomen van mijn enkel en weer 10 minuten daarna zat ik weer bij die arts. Hij vertelde mij dat mijn enkel gelukkig niet gebroken was, maar dat ik 'm behoorlijk flink verstuikt heb. Dat laatste wist ik zelf ook al, maar het was wel fijn om te horen dat ie niet gebroken was, want dat zou betekenen dat ik in het gips had gemoeten en dat zou dus ook betekend hebben dat ik mijn vakantie voortijdig had moeten beeindigen. Enfin, in het ziekenhuis heb ik nog een ijscompresje van 15 minuten gehad en is mijn enkel ingetaped. Tevens heb ik pijnstillers gekregen (maar met de pijn valt het wel mee) en pilletjes die de zwelling tegen gaan. Ook moet ik een paar keer per dag een ijscompresje op mijn enkel leggen. Met andere woorden. Ik ben nu even niet zo mobiel. Ik kan lopen, maar een slak is sneller dan dat ik ben. Oja, toen ik in het ziekenhuis mijn pilletjes had gehad en de rekening had betaald (555 baht voor alles!!!!!) werd ik door de ambulance (!) weer teruggebracht naar mijn guesthouse. Dat noem ik nog eens service!!!!!
Om een uur of 12 kwam in Jude weer tegen bij het guesthouse. Ik had voor mezelf besloten dat ik geen zin had om me in mijn kamer op te sluiten en een beetje voor de tv te gaan zitten hangen, dus we hebben een fietstaxi genomen naar een van de Wat's hier en zijn die gaan bezichtigen. Welliswaar heel langzaam gelopen (echt lekker lopen doe ik natuurlijk niet), maar dat geeft niet, want het is toch veel te warm om snel te wandelen. En ik merk dat als ik een beetje in beweging blijf dat mijn enkel dan niet zo stijf wordt. Ik zit nu inmiddels even uit te puffen bij een internetcafe'tje en straks gaan we misschien ook nog even naar een boedha fabriekje, maar als ik het niet trek dan houdt het op.
Het was mijn plan om hier 2 nachtjes te blijven en om daarna door te reizen naar Sokhutai, maar ik vrees dat ik iets langer dan gepland hier in Phitsanulok zal blijven. Nouja, ik ben al lang blij dat ik niet in Lopburi zit, want daar vond ik het echt vreselijk....
Enne, luitjes, niet te veel zorgen maken hoor. In Amsterdam had dit mij ook kunnen gebeuren.....
bravenet.com