HALLO DAAR!

Over een klein uurtje ga ik naar mijn advocaat. Het hele dossier ligt klaar om mee te gaan. Ik ben benieuwd wat hij voor mij kan gaan betekenen. Waar ik me momenteel de meeste zorgen over maak is dat het 'verplicht' is om mee te werken met het outplacementvoorstel van werkgever. Ik heb nl. even wat uitgezocht over uitplacement en bij de meeste bureau's moet je dan zo'n heel traject doorlopen van intakegesprek, beroepskeuzetest, psychologische test, etc. Ik zit alleen niet echt te wachten op weer zo'n hele mallemolen van afspraken en testen. Ik loop inmiddels al bij een psycholoog en dat vind ik voldoende. Nouja, mijn advocaat schijnt een kei te zijn in arbeidsrecht dus hij zal mij ongetwijfeld kunnen vertellen wat mijn opties zijn en welke consequenties aan welke opties kleven. Ik zou alleen zo graag willen dat het allemaal voorbij is omdat ik nu het gevoel heb alsof mijn leven stilstaat. En geloof me dat is geen prettig gevoel. Het leven is al veel te kort, dat zie je maar aan het plotseling overlijden van mijn nichtje. Voor je het weet is het over en ik wil nog zeker een aantal dingen doen in mijn leven en min of meer gedwongen worden tot nietsdoen is niets voor mij. Maar wat ik wel wil is over een paar jaar terugkijken op deze periode met het gevoel dat ik er alles aan gedaan heb om voor mezelf op te komen en niet dat ik over mij heen heb laten lopen. Vandaar dat ik deze periode accepteer als zijnde een periode waar ik mij door heen moet slaan. Maar ik weet dat ik wel weer op mijn pootjes terecht kom...:-)